Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Ojciec, który ciągle krytykuje wygląd

Nie mogę, no po prostu nie mogę się powstrzymać przed sprawdzaniem wagi codziennie i wtedy opcje są dwie, ale humor mi się poprawia, albo pogarsza. Dzisiaj ta dobra opcja, bo widzę spadek, i po raz pierwszy od dawien dawna na pasku po 6 jest kolejna 6, a nie 7 :) Mam nadzieję, że tak się utrzyma, a raczej będzie jeszcze mniej. To niesamowite jak zaprzestanie podjadania pomogło w zastoju wagi. Powoli, ale do przodu, czy też w doł. 

Wczoraj bardzo, ale to bardzo nie chciało mi się ćwiczyć, więc zajęłam się gotowaniem i włączyłam jakieś motywacyjne filmiki na youtube, typu: "jak schudłam XXX" i to pomogło. Szybko ugotowałam, wskoczyłam w ciuchy sportowe i ostro się spociłam z hot body. 

Znalazłam też jeszcze jeden powód, dla którego ciągle chodziłam głodna - za dużo ćwiczyłam. Kiedy ćwiczę do godziny dziennie, dieta 1600/1800 kcal jest idealna i jak widać zapewna spadek, ale jak ćwiczę więcej, to myślę o jedzeniu ciągle. Dlatego też na razie wyeliminowałam bieganie. Ćwiczę w domu z Ewą, czasami zumba, czasami coś innego, ale regularnie.Spalam mniej, ale też pochłaniam mniej, więc bilans jest dobry. W sumie to nigdzie mi się nie spieszy, więc po co się martwić czy w tym tygodniu schudłam 0.9 czy 0.7? Im wolniej, tym zdrowiej i na dłużej, z takiego założenia wychodzę. 

W tym tygodniu przyjdzie @, więc pewno będzie jakieś wahania, nie wiem. Zobaczymy. Tabletki trochę to hamują, ale tak czy siak, z hormonami jak jest, wszystkie wiemy. 

A mam też do Was takie pytanie. Jak wasi faceci, mężowie itd. reagują na wasze diety, ćwiczenia? Wspierają Was czy raczej po prostu robią swoje? Czy kiedykolwiek zdarzyło Wam się, że to oni powiedzieli Wam, że powinnyście zrzucić trochę kg.? Mój obecny chłopak uważa, że nie muszę się odchudzać, chociaż sam chciałby zrzucić trochę kg. Nigdy nie spotkałam się z żadnym niemiłym komentarzem z jego strony, z żadnym śmianiem się itd., ale niestety mam też doświadczenie z poprzedniego związku, gdzie mój były twierdził, że powinnam schudnąć (chociaż jemu brzuszek już rósł), a miałam wtedy tak conajmniej 7kg mniej niż teraz. Mam też niestety przykład moich rodziców, którzy oboje są po prostu duzi, ale to mój tata ciągle dogryza mojej mamie, że jest gruba, tak jakby sam nie widział swojego bębenka.  

W ogóle z moją rodziną mam taki problem, że mój tata od zawsze coś we mnie i mamie krytykował. A to, że jesteśmy grube, a to, że mam za mały biust, a to, że to, a to, że tamto. Nie rozumiem dlaczego rodzina miałabym tak podkopywać kogoś z jego pewności siebie i poczucia własnej wartości. Przez jego docinki do tej pory mam kompleksy, jeśli chodzi o mój biust. Nie będę udawała, że nie odbija się to na moim związku i na tym, że mam obawy, że każdy chłopak będzie oceniał mnie w ten sam sposób. Chociaż od kilku lat nie mieszkam w domu, to ciągle gdzieś to we mnie siedzi, a dokładniej, to jest to zakorzenione cholernie głęboko. On zawsze myśli, że jest śmieszny, a nie jest. Podejrzewam, że sam nie zdaje sobie sprawy z tego, co narobiło jego gadanie. 

Tak jakoś poczułam, że muszę się tym podzielić, a jest to efekt wczorajszego telefonu od niego, niby miłego, ale takiego, który przywrócił wspomnienia sprzed kilku lat. Niezbyt optymistycznie się zrobiło. Żeby zakończyć milej, bądźmy silne. A tutaj mała porcja motywacji: