Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Mały sekret - Borderline

W ostatnim wpisie przyznałam się do tego, że cierpię na borderline. Bardzo długo trzymałam to w tajemnicy, nawet przed swoim chłopakiem, jednak problemy wynikające z tego, że TO mam, niejako zmusiły mnie do powiedzenia prawdy. Był on pierwszą osobą, która dowiedziała się, że coś ze mną jest inaczej. Poczułam ulgę i stracz jednocześnie, no bo teraz wie co czasami się ze mną dzieje, ale z drugiej strony strach - bo co jeśli ucieknie? A teraz, dlaczego w ogóle o tym piszę? Bo borderline nie jest popularne, mało osob w ogóle o tym słysząło, a uwierzcie, że dotyka to wiele osób. Może własnie ktoś z was cierpi na borderline i o tym nie wie? A może wasz chłopak zachowuje się jak ja? Warto to przeczytać, nawet dla świętego spokoju, że to nie dotyczy Was, lub żebyście wiedzieli i zaczęli się leczyć. Ja codziennie jestem wdzięczna za to, że spotkałam kogoś, kto pomimo tego jak nie do wytrzymania potrafię być, chce mi pomóc, chce nadal ze mną być i dopiero ta świadomość, że on jest, nadal, sprawiła, że coś w tych beznadziejnych schematach się załamało, że jednak nie wszyscy odchodzą, że może jednak nie muszę być mądrzejsza albo ładniejsza? 

Borderline jest to rodzaj zaburzeń osobowości, który plasuje się pomiędzy schizofrenią, a nerwicami (jeśli ktoś chce wyobrazić sobie powagę choroby), a objawia się po prostu niestabilnością emocjonalną. Nie chcę tutaj wchodzi w teorię, bo to każdy może przeczytać, więc raczej skupię się bardziej na tym, co to robi mnie, jak długo i dlaczego. 

Na borderline cierpię od nie wiem jak dawna. Poważnie. Nie potrafię podać daty, roku, własciwie to nawet nie wiem czy to jest mozliwe, jako, że borderline to nie jest choroba, na którą po prsotu się zapada, to stan, który jest tworzony latami, przez różne czynniki. 

Po konsultacjach z lekarzami jestem w stanie wskazać przyczyny, które doprowadziły do wytrworzenia się u mnie schematów. Wszystko zaczęło się w dzieciństwie. Taty nie było w domu często, bo jako kierwoca ciągle wyjeżdżał, wracając tylko na kilka dni. Mama była, ale jakby jej nie było. Z roku na rok, coraz mniej zwracała na mnie uwagę. Ignorowała kiedy byłam "grzeczna" i dobrze się uczyłam, natomiast każda porażka, gorsza ocena przykuwała jej uwagę, prowadząc do porównywania do koleżanek. Jeśli przynioslam do domu 5, to dlaczego nie 6? Dorastałam ze świadomością, że jestem gorsza, że czegoś mi brakuje, że zawsze muszę komuś dorównać, co utworzyło we mnie tendencję do rywalizacji, ta pogoń za bycie lepszą, kompletnie bez potrzeby. Rodzice nigdy mnie nie słuchali, kiedy coś chciałam opowiedzieć, to odpowiedzią było najczęściej ""ahaa", "yhy", "hmmm", bo przecież mama była zajęta filmem, albo robiła coś przy komputerze. Tata wszystko kwitował żartem albo wręcz nasmiewaniem się z "głupich pomysłów". Jako dziecko i nastolatka byłam pulchna, nie, byłam gruba, co było kolejnym powodem rodziny (nie tylko rodziców!) do porównywania mnie do innych, zmuszania do diet i kreowania we mnie nienawiści do siebie. Rodzice mieli również problem z alkoholem, co tylko pogarszało sprawę i ich brak zainteresowania. 

Jako, że osoba z borderline przyciąga osobowości narcystyczne, łatwo było mi wchodzić w związki z osobami, które tylko pogarszały mój stan (wtedy jeszcze nie byłam tego świadoma). Były chłopak krytukujący wygląd, porównujący do koleżanek lub aktorek, tata komentujący małe piersi, mama wytykająca masywne uda. 

Tłumiłam emocje i kierunkowałam swoje myśli na inne rzeczy, na naukę książki i wszystko inne. 

Przez większość czasu wszystko ze mną jest w porządku, ale wejście w poważny związek wywołuje gwałtowniejsze reakcje, dlaczego? Bo wiąże się z silniejszymi emocjami. Osoba cierpiąca na borderline boi się odrzucenia i żyje w przeświadczeniu, że ludzie i tak będą ją zostawiali, bo wystarczy ktoś inny, lepszy, żeby porzucić własnie ją. 

Co borderline robi ze mną:

1. Zazdrość - wywołuje u mnie chorą, bezpodstawną zazdrość, wynikającą z przeświadczenia, że jeśli tylko mój chłopak spotka się z ładną koleżanką, to zostawi mnie dla niej, bo po co ma być ze mna, skoro jest ktoś inny, ładniejszy = lepszy. To bardzo zgubne podejście, bo przecież ZAWSZE znajdzie się ktoś w czymś od nas lepszy. 

2. Rywalizację - chęć bycia najlepszą we wszystkim, bo jesli nie będę wiedziała więcej, to będę gorsza. 

3. Ciagłe zmiany nastroju, nigdy nie wiem kiedy i gdzie. Budzę się rano pełna energii, żeby pół godziny póxniej w tramwaju mieć ochotę się rozpłakać, bo coś mi się przypomniało, ale to nic, bo za dwie godziny będę wściekła, bo ktoś się do mnie odezwał, kiedy akurat nie miałam ochoty, ale pól godziny później będę w dołku, bo nikt nie chce ze mną rozmawiać. 

4. Kompletny brak zaufania

To tylko kilka objawówm, z jakimi zmagam się na codzień. Mój chłopak wie od czerwca. Dałam mu do przeczytania książkę, dla osób, które zyją właśnie z kimś, kto cierpi na borderline, bo wiem, że on po prostu nie jest w stanie zrozumieć moich zachowań (nawet ja czasami nie wiem o co mi chodzi).