Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Najważniejszy w każdym działaniu jest początek.

Haj haj :) U mnie już po wszystkim.....jakoś przeżyłam ten zabieg i wracam do żywych. Dziś byłam na kontroli i zmianie opatrunku....zdobyłam się na odwagę i spojrzałam na ranę. Wygląda jeszcze paskudnie ale skóra sie przyjmuje. Teraz oby do przodu. Już się nie mogę doczekać aż wrócę do roboty i będę mogła normalnie funkcjonować choć czasu i tak nie marnuję, coś tam klecę w domu coby całkiem nie zbankrutować. 

 Powoli CHCĘ?! MUSZĘ?! stanąć "na nogi". Trzeba po raz kolejny wziąć się w garść, nie mazgaić i zacząć panować nad swoim życiem...które jak tak popatrze to przebumelowałam. Sweet. Chciałam już to dawno zrobić ale ta sytuacja o której pisałam poprzednio jakoś mnie tak rozwaliła, że było mi wszystko jedno - dosłownie. 

Jakoś tak mi nawet wstyd tu pisać bo ileż to się można żalić, postanawiać a i tak dawać dupy. Ja mam wrażenie, że powoli moje szanse się kończą. Moja dobra vitaliowa kumpelka przypomniała mi, że funkcjonujemy na vitalii od 2012 roku. To jest w uj ŻAŁOSNE. Tyle straconych lat......tyle mam za sobą zrzuconych kilogramów, nie wspominam nawet ile przybyło, tyle nerwów, wyrzeczeń, płaczu, załamek.....a i tak nie nauczyłam się siebie. Chciałabym umieć jeść by się najeść a nie nawpie*dalać jak dzika świnia. Tyle razy próbowałam, że każdy kolejny raz wydaje mi się śmieszny, ale przecież nie od parady ktoś wymyślił, że nigdy nie jest za późno by zmienić coś w swoim życiu...więc jeśli nie zacznę no to zawsze będę stać w tym samym miejscu.

Chciałabym do trzydziestki się ogarnąć. tak takie jest moje postanowienie i uj. Uj, uj, uj!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! I nawet jeśli miałyby być to mrzonki to kładę na to lachę...o  

Na razie 4 dni za mną. Wielkie to nic a jednak dla takiego obżartucha jak ja kosmos. Ciężko jest czasami.....ale daję radę. Liczę na to, że będziecie ze mną wszak zawsze jesteście mimo i pomimo......

Nie pamiętam już czy Wam pisałam ale mój pies staruszek ma raka. Nie wiem jak to tam się dokladnie nazywa ale w odbycie ma guza. Jest za stary na operację, poza tym guz jest nieoperacyjny. Konsultowałam się z wieloma weterynarzami i wszedzie to samo. Jest mi Go strasznie żal, mówię Wam.....z resztą nie wiem czy bardziej jego czy mnie samej bo jest z nami już 15 lat i nie wyobrażam sobie sytuacji w której będę musiała Go uśpić. A przypuszczam, że taka chwila nadejdzie . Na razie ten guz nie daje mu się na tyle we znaki by sięgnąć po tak radykalne środki.....ale sączy się krew, ciągle się liże.....a ja mam wielkie problemy by spsikać mu tam antybiotykiem coby się wszystko podgajało. Czemu....zrobił się jakiś taki groźny :( Mówię Wam taki faken jest w tym temacie, ze szok. Cieszę się jedynie ze wspólnie spędzonych chwil...tylko tyle mogę.

A to moje pupilki......chory piesio to ten po lewej.