Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
O tym, żem na nie-diecie, że mi dobrze i że boję
się o dzieci, których nie mam

Tak sobie myślę, że ja nie jestem na diecie. 
Może byłam. Może trochę schudłam. Ale to nigdy nie chodziło o to, tak naprawdę. Nigdy nie stawiałam sobie jakiś celów "muszę schudnąć" "muszę mieć zajebisty płaski brzuch", "muszę się wylaszczyć do lata" itp, itd. Wszystko wyszło w praniu. Kiedy znudziłam się jedzeniem tostów na studencką kolację i śniadanie a zupek chińskich na obiad.
Kiedy pomyślałam, że trochę wstyd, bom już duże dziewczę a nie umiem gotować.
Kiedy przypomniałam sobie, ile radości w gimnazjum i liceum dawał mi rower czy siatkówka.
 I nie było przecież ani jednej rzeczy, która byłaby jakąś przeszkodą, żeby to zmienić. Tak, niemal z dnia na dzień znalazłam się na Vitalii i trochę się zmotywowałam. Żeby się ogarnąć. O to chyba chodziło. Nie o dietę, nie o dążenie do jakiś typów sylwetek i innych bzdur. O wstanie z tapczanu chodziło i o wpuszczenie do pokoju świeżego powietrza.
Myślę teraz, że wpadałam momentami w taki typowy ton vitaliowych pamiętników i pisałam używając zabawnie infantylnych słów typu "dietka", ale to tak średnio miało miejsce. Myślę, że wiele kobiet tutaj powinno sobie uświadomić, że to, o co chodzi naprawdę, to nie ciało, to nie waga i nie tort zjedzony na ślubie koleżanki. 
To psychika. 

dobra, szczerze mówiąc, w głowie miałam kilka puent, potem zaczęłam pisać, wątki mi się zmieszały i w zasadzie nie wiem do końca o co mi chodzi :D
 zacznę więc od nowa:

Tak sobie myślę, że ja nie jestem na diecie. A na Vitalii jestem wciąż, bo Was polubiłam, bo bawi mnie to forum, bo czasem, przyznam, jako ten potwór ostatni, pocieszę się w momentach zwątpienia, że inni mają gorzej.
Albo jestem tu, bo wierzę w kobiety i w ich siłę i tak się cieszę, kiedy wychodzą z tych swoich żółwich skorup domów i obowiązków. Być może także dlatego.

Ale serio. Mam dni wżerania słodyczy, mam dni wżerania warzyw. Mam dni spacerów leniwych jedynie, mam dni ćwiczeń z lejącym po twarzy potem. Myślę, że to jest właśnie kobieca harmonia. To jest to, co każda powinna odnaleźć. 
W naszym kobiecym życiu powinien być i czas na wsuwanie czekolady i czas na szaleńczy bieg po lesie. Nie powinnyśmy sobie tego odbierać na siłę. To jest chyba najzdrowiej. To jest zdrowe jak Litwa, ojczyzna wieszcza.

A może po prostu bredzę i się nie znam. Ale wiecie co-
Nigdy nie było mi w moim ciele tak dobrze jak teraz. A przecież nie jestem super laską ze zdjęć motywacyjnych. Pewnie i dla kogoś jestem pasztetem, możliwe i to, obojętnie mi.
Czuje się tak dobrze.
Kobieco. Uda się czasem zatrzęsą, czasem złapię za bebech i ze zdziwieniem zobaczę, że tłuszcz mieści się w łapkach i jak ziemia wypełnia doniczki dłoni, ale to już nie o to chodzi. 
Dużą rolę chyba odgrywa mój związek. Mój Kłapouch, który dzisiaj wyszedł z mego domu i zostawił mi takie słodkie przeświadczenie w głowie- że jest dobrze.  To przeświadczenie, które błogo gdy się pojawia, bo nigdy nie jest z nami raz na zawsze.
Mieć faceta, który pomoże bez słów zrozumieć Wam, że Wasze ciało jest piękne, bo jest wasze- tego Wam życzę. 

 Nigdy nie czułam się tak dobrze jak teraz, napisałam. Prawda. Pomijam ten okres dziecięctwa i lat młodzieńczych-szczenięcych kiedy w ogóle się nad tym zastanawiałam. 

Myślę też, ale to już z zupełnie innej beczki,że kiedyś to był piękniejszy czas. 
Wszystkie dzieci popierdzielały w takich samych rozczłapanych kapciach, getrach z weluru i bluzach po starszym rodzeństwie. 
Dopiero w liceum chyba włączył się nagle dziewczętom strumień świadomości na temat swojego wyglądu czy ubioru. Do tejże pory byłam, jak większość, tak beztroska w tej kwestii.
Serio, boję się obecnych "dzieci". Już od pierwszych klas podstawówki. Wypacykowanych córeczek swoich mamusi, które tak szybko zmieniają się w biegające po centrach handlowych lampucery. Przeraża mnie ich muzyka puszczana z drogiego sprzętu trzymanego w jeszcze tak małej łapce.
Przerażają mnie ich odzywki, które sprawiają, że wszystko co żyje więdnie. Przeraża mnie też, że kiedyś będę chciała wychować dziecko tak, jak sama zostałam wychowana, a ze światem będzie już coś inaczej. 
I zastanawiam się czy moje dziecko będzie miało jeszcze szansę przeżyć prawdziwe dzieciństwo, z  łażeniem po drzewach i zabawą w kałużach z błota?


HAHAHA.

ej serio wtf,
chciałam wejść napisać, że wczoraj skakałam na skakance 400 razy i cośtam jeszcze, takie bzdurki. Zamiast tego znowu jakiś papirus pełen wyznań.
scumbag brain.

kto to przeczyta ma u mnie lizaka