Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Zaczynam odchudzanie od... zmiany myślenia

Jestem już po tegorocznych weselach. Od stycznia odchudzałam się z myślą o nich, żeby dobrze wyglądać i móc kupić sukienkę, która mi się podoba a nie, która ukryje choć trochę moje fałdy. Niestety nie udało się i na wesele siostry poszłam z wagą styczniową - 70 kg. Przy moim wzroście (158) to nie jest dobry wynik.
Ale na tym właśnie weselu, kiedy wywijałam na parkiecie z kolejnym kuzynem czy mężem kuzynki, moje nogi mnie niosły w rytm muzyki a usta śpiewały kolejny przebój coś sobie uświadomiłam...

Ludzie nie zwracają na mnie uwagi. W sensie na mnie jako grubasa. Nie widziałam ani jednego krzywego spojrzenia, nie słyszałam żadnego negatywnego komentarza na temat mojej figury. Może i takie były, ale dla mnie pozostały niewidoczne. Ja siebie nie widziałam i... cudownie się bawiłam. Każdy zwracał głównie uwagę na młodych, ale przecież i to nie zawsze. Każdy po prostu się świetnie bawił. I dopiero wtedy sobie zdałam sprawę, że coś jest ze mną nie tak, że jestem głupia (?) bo patrzę na sobie tylko pod kątem figury. Od miesiąca przed weselem ciągle łapałam doła, jak to źle będę wyglądać. Nie chciałam iść na to wesele. Ale wśród ludzi zapominałam o swojej tuszy, ciągle żartowałam, byłam szczęśliwa i radosna. 

Gdzieś w tej pogoni za ładną sylwetką zapomniałam, że przecież nie tylko figura się na mnie składa. Jest też moja osobowość, poczucie humoru, uśmiech i wiele, wiele innych składowych. A ja patrząc tylko na mój wygląd często zapominam o pozostałych cechach, jestem przez to przybita, zła i smutna. 

Teraz już nie mam terminów. Zacznę się ponownie odchudzać, bo mimo super zabawy, trochę rzednie mi mina jak widzę zdjęcia z imprezy. Ale przede wszystkim postaram się nie zapominać o tym, że potrafię być spoko babką, która umie rozbawić towarzystwo, rzucać żartami jak z rękawa. Przypomniałam sobie o tym na ostatniej uroczystości, kiedy na moje żarty rozmówcy wybuchali śmiechem. Chcę być taką duszą towarzystwa. Chcę, żeby nawet będąc grubą, ludzie nie zwracali na to uwagę. Żeby nie mówili: jak ona się zapuściła. Chcę, żeby mówili: super z niej babka, można z nią i pogadać i pożartować. 

Muszę zmienić perspektywę patrzenia na siebie. I pokochać siebie jako człowieka. I kobietę. A później dodatkowo się udoskonalać, żeby być w pełni szczęśliwą.