Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Dieta - samonapędzające się koło

Dochodzę do wniosku, że z dietą, odżywianiem ogólnie, jest jak z samonapędzającym się kołem. Im lepiej/gorzej nam wychodzi, tym bardziej/mniej jesteśmy zmotywowani do dalszego działania. W zeszłym roku, gdy moje obżarstwo sięgało zenitu, po prostu jadłam non stop, na zasadzie - i tak już jestem gruba. A teraz, gdy na serio widzę, że zeszczuplałam, tym bardziej jestem zachęcona do kontynuowania danego sposobu odżywiania. Bo czuję, że wyglądam o wiele lepiej, więc jakoś tak dopasowuję jedzenie do wyglądu (do super laski nie pasuje jakieś przetworzone ciastko ;p ). Jestem szczuplejsza, więc bardziej chce mi się dbać o to, jak wyglądam, więc wyglądam lepiej, więc chcę to zachować poprzez lepsze jedzenie. 

Ale z drugiej strony też - stałam się wielką wyznawczynią zasady zdrowego umiaru. Kiedyś nie jadłam a to mięsa, a to mleka, a to węglowodanów - i nie kończyło się to dobrze. Teraz mówię sobie, że mogę jeść wszystko, jeśli naprawdę będę chciała. Jedzenie nie ucieknie. I koniec końców zazwyczaj wybieram zdrowsze opcje.

No, ale odpukać, bo na razie jeszcze nie osiągnęłam swojego celu ;)