Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Demotywacja

Z pewnością siebie zapowiadałam, że zacznę ćwiczyć i nawet w to wierzyłam, ale pewnego razu przetrenowałam się i to tak, że ledwo chodziłam, więc się szybko zniechęciłam. Jednak nadzieja była w orbitreku, który w końcu przyszedł. Szczęśliwa, że w końcu będę mogła na nim ćwiczyć, co bardzo lubię, rozpakowałam 70 kilo sprzętu,  który... okazał się być niekompletny. A firma zaoferowała, że zabiorą sprzęt i oddadzą pieniądze. A więc spakowałam 70 kilo rowerka z powrotem, oczywiście nie obyło się bez pomocy, potu i łez. Nie chce mi się wchodzić w szczegóły. Kurier wczoraj odebrał paczkę, czekam na moje pieniądze. W międzyczasie zamówiłam drugi orbitrek, z innego sklepu i co się okazało po rozpakowaniu...? Brakuje prawie wszystkich śrub... Załamało mnie to z lekka, jedyna nadzieja w tym, że przyślą mi brakujące rzeczy, zamiast kazać wysyłać słodki ciężarek z powrotem... Mam już trochę tego dość. Diety trzymam się ciągle, jem co najmniej 2000kcal dziennie, ale niestety nie mam teraz dostępu do wagi, więc nie wiem, ile ważę. Szkoda, bo liczby także motywują. Wrócę z pewnością, jak tylko dowiem się ile ważę. Tyle dobrego, że trądzik już prawie wyginął i ja sama widzę, że chudnę, ale i tak czuję się zbyt zdemotywowana na Vitalię i wstyd mi za mój słomiany zapał.