Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Samotna sobota...

Jestem dzisiaj cały dzień sama z Małym. Mąż pojechał z moim tatą 400 km w Polskę po samochód. Taki był podekscytowany, że 3 dni prawie nie spał. 

On ma tak, że jak się zdecyduje na coś to musi mieć od razu, a jak trzeba chociaż troszkę poczekać to chodzi zły nie wiadomo o co i warczy na wszystko. Nie komentuję tego.

Teraz mamy samochód, który mój mąż kupił jeszcze przed ślubem, czyli 3,5 roku temu. Średnio sprawdza się przy dziecku, bo to jest raczej sportowe auto, którym "wozi się dziewczyny na dyskoteki". Bagażnik mały, wózek ledwo się mieści, już nie wspomnę o zakupach. 

2 dni była u mnie siostra, Małym się zajmowała, więc miałam trochę luzu. Ale...

Lęk separacyjny osiągnął chyba apogeum. Jak się zorientuje, że wyszłam z pokoju, zaczyna się płacz i nic go nie interesuje, tylko żebym wzięła na ręce i przytuliła. Podoba mi się to, że tak się chce przytulać, ale wychodzenie do łazienki w akompaniamencie ryku generuje stres. Mam nadzieję, że szybko mu przejdzie. 

Pozbyłam się wózka, Mały zasypia sam w łóżeczku i jestem w szoku, że tak szybko udało mi się to osiągnąć. Teraz będziemy pracować nad jedzeniem i piciem, bo przyjmuje za mało płynów w stosunku do masy ciała. I tylko jeden rodzaj zupki mu podchodzi (ziemniak, marchewka, mięsko, pietruszka, seler, brokuł). Jak nie ma ziemniaka to nie chce jeść w ogóle. Muszę też pilnować, żeby jadł do 150 g owoców dziennie, bo większa ilość 3 dni z rzędu powoduje wysypkę.