Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Waga spada powoli,

ale w miarę systematycznie. Muszę tylko teraz pilnować, żeby nie usiąść z wieńcem laurowym na głowie i nadal pracować nad sobą. Pociesza mnie myśl, że niedługo święta, więc czas zabrać się za generalne porządki, które są świetną alternatywą dla ćwiczeń. Na szczęście dla mnie w ciągu intensywnie wypełnionych świątecznymi przygotowaniami dni potrafię zrzucić nawet 2-3 kilogramy niespecjalnie myśląc o diecie, więc jeśli tym razem będę całkowicie przestrzegać diety to może zrzucę więcej. Daje to nadzieję, że uda mi się dotrzymać noworocznego postanowienia. Będzie dodatkowa okazja do świętowania w sylwestra. A na razie wielkimi krokami zbliża się Boże Narodzenie, więc skrycie marzę o zdziwionych minach brata i bratowej kiedy mnie zobaczą (nie widzieliśmy się prawie dwa miesiące). Mam rewelacyjnego brata, który wspiera mnie w moich zmaganiach, chociaż tylko telefonicznie, ale zawsze to coś. Za każdym razem jego pierwsze słowa to: Czy nadal się trzymam? Ile schudłam? Dopiero niedawno przyznał się, że martwili się o moje zdrowie, bo przecież z każdym rokiem jestem starsza i mój organizm może nie wytrzymać dotychczasowego traktowania i odmówić posłuszeństwa, i co wtedy zrobię? Wcześniej o tym nie pisałam, ale decyzję o ponownym odchudzaniu przyspieszyły słowa mojej trzyletniej bratanicy, która będąc ze mną na spacerze powiedziała, że jestem gruba i nie wejdę na wysoką górkę, którą miałyśmy pokonać. Na początku zaskoczyły i rozbawiły mnie jej słowa, ale później, kiedy na chłodno przetrawiałam tamtą chwilę uświadomiłam sobie, że niedługo może nastać taki moment, że naprawdę nie będę mogła wejść na żadną górkę nawet i niewielką. Dzieci potrafią być do bólu szczere, więc może dlatego tak poruszyły mnie jej słowa.