Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
dzień ważenia

Nie rozumiem tej wagi czasem. ostatnio 2 tygodnie zapierdzielania z dietą i ćwiczeniami i 1,6 w dół, dzisiaj waże się po tygodniu diety i ćwiczeń a tam... 1,9 kg mniej. Bardzo się cieszę, bo to super spadek, prawie 2 kg jakby nie patrzeć. To tylko udowadnia jak niczego nie da się zaplanować- nie można powiedzieć " będę chudnąć 2 kg tygodniowo" bo i tak wszystko w praniu wyjdzie. Kilogram kilogramowi nie równy. Tym bardziej się zdziwiłam, bo dwa razy zgrzeszyłam w postaci bułki z Reala chyba, z serem i cebulą bodajże, coś przepysznego ... :) Ale powiedziałam sobie dość, bo robienie codziennie takich grzeszków mi zaszkodzi :) W ogóle to zaczęłam z tatą biegać, nie wiem czy o tym pisałam?? Zaczęliśmy biegać i na początku było ciężko, bo to jest cięższe niż orbitrek. Tzn w moim przypadku było tak, że wytrzymałościowo ok, mogłabym godzinę pobiegać z małymi przestojami, ale w swoim wolnym tempie . Za to z tatą gorzej, ale kazał mi dać sobie dwa tygodnie i się wyrobi i robi sobie żarty, że nigdy do głowy by mu nie przyszło, że kiedykolwiek będę mieć kondycję stokroć lepszą od niego. Fajne takie bieganie wiecie? Jak zmieniałam rowerek na orbitrek, miałam wrażenie że przeskakuję poziom do góry, bo rowerek nie męczy, powiedzmy to sobie szczerze, a orbitrek już tak. Tak samo teraz przeskoczyłam poziom zsiadając z orbiego i zaczynając biegać. Przychodzimy z biegania, a ja jestem tak zmęczona, pot leje się ciurkiem. Myślałam w pewnym czasie że jestem tak wyćwiczona, że kto jak nie ja, a jednak trudniejsza forma ćwiczeń i wychodzi jak jest ;D No ale zobaczymy jak to się potoczy, jestem dobrej myśli, podoba mi się to, tata wybiera fajne miejscówki na bieganie, a co najfajniejsze, ludzie nie patrzą się na mnie dziwnie.. nawet nie zwracają na nas uwagi. To takie fajne uczucie- idziesz pobiegać i ludzie traktują Cię normalnie, w momencie gdy kiedyś zwykłe wyjście z domu było udręką.
W końcu mam czas, żeby wejść na Vitalię, teraz ta sesja, nie ma czasu na nic.
Pytałyście się mnie, jak po 50 kg moja skóra wygląda. Powiem Wam tak- od samego początku ćwiczę, stosuję balsamy, od jakiegoś czasu, jak biorę prysznic to płuczę się na zmianę ciepłą i zimną wodą, regularnie się tego trzymam. Moja mama twierdzi, że mam zbite ciało i nie wyglądam na osobę, która tyle by schudła. Ja czasem złapię się za ramię i wydaje mi się, że ta skóra jest mało jędrna, ale tak naprawdę mam jeszcze nadwagę, więc trudno mi to ocenić. Tak samo moje koleżanki twierdzą, że jak ktoś chudnie z takiej wagi, to zazwyczaj to po nim widać, że np skóra wisi albo coś, a o mnie by tego nie powiedziały. Ogólnie nie narzekam, poczekam na dalszy rozwój wypadków.

A z takich ważniejszych dla mnie rzeczy, to moja ukochana przyjaciółka postanowiła się ze mną odchudzać - teraz już sama nie wiem, czy o tym pisałam, czy nie, ale chyba opisałam Wam tylko sytuację w jakiej się znajduję. Więc od kilku dni odchudzamy się razem, 4 pierwsze kilogramy poleciały, czekamy z E. na resztę :) Tak się cieszę, bo bardzo mi na tym zależało, w końcu sobie pogadałyśmy od serca, zryczałyśmy się jak głupie i ona postanowiła, że dalej nie może tak żyć i bierze się za siebie, a ja jej obiecałam, że zrobię wszystko co mogę, żeby nie poddała się.
Ten weekend mam zaplanowany i stresuję się trochę, bo kolega, który kiedyś nas zaprosił na cały weekend, zaprasza nas znowu, bo są Dni miejscowości niedaleko której mieszka, jakieś koncerty imprezy plenerowe itd. Pewnie znowu nie pojedzie cała grupa, ale na pewno można liczyć na osoby, które były ostatnio. A ja stresuję się jak głupia nastolatka, bo tam będzie brat kolegi, który mi się podoba. Czuję się tak dziwnie, że to jest nie do opisania. Chyba jestem głupia, bo mam motylki w brzuchu, bo jakiś przystojny chłopak ze mną rozmawiał i kazał mnie pozdrowić, a poza tym ma inną dziewczynę, ładniejszą, szczupłą... Przepraszam za moje farmazony, ale ta chaotyczna notka dosłownie odzwierciedla moje samopoczucie :)