Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Coś we mnie pękło. 08/12/21

Obudziłam się, poczekałam, aż A. wstanie i wypijemy razem kawę. Obudził go telefon, bo zapomniał wyciszyć, a miał nockę i był zmęczony, chciał dłużej pospać.

Wstał więc lewą nogą. Podczas picia kawy zwróciłam uwagę na to, że zapomina odłożyć słodyczy/chrupek na miejsce, gdy zmienia zdanie i zostawia je na widoku, a ja wiecznie chowam takie rzeczy, bo chcę je zjeść kiedy mnie najdzie ochota, a nie dlatego, że leży na wierzchu w każdym możliwym pomieszczeniu i kusi. A. odpowiedział, że to moja wina, że takie rzeczy są w domu i że w ogóle nie powinno ich być i że ja nigdy nie schudnę. Zrobiło mi się przykro, zamilkłam. Pierwszy raz usłyszałam z jego ust takie słowa. 

Nadal z nim rozmawiałam jak zwykle, może trochę mniej miałam ochotę, ale starałam się nie dać po sobie poznać, że jest mi gorzej. Taki ze mnie typ, wolę pośpiewać z gulą w gardle, niż płakać.

Później starał się być milszy, chciał mi zrobić śniadanie, ale nie wiem, czy powiedział rano te słowa z premedytacją - czy faktycznie tak uważa, że nie schudnę, czy może chciał mnie takim tekstem zmotywować, żebym mu udowodniła? Jego ton wskazywał na to, że raczej to 1. 

Zrobił jajka sadzone z pieczarkami, papryką i cebulą. Może nie wygląda super apetycznie, ale było bardzo dobre. Nie dojadłam, zostawiłam część na później. Jadłam dziś śniadanie, owoc, jogurt z muesli i w sumie jest prawie 22, a ja nadal nic więcej nie zjadłam, więc pewnie zaraz pójdę dojeść to, co mi na dzisiaj zostało. Zerknę w fitatu co tam mam. Późno zasypiam, jeszcze przynajmniej ze 4 godziny.

Żeby nie było zbyt długo, to streszczę nasz dialog wieczorny. Mianowicie znów coś mi niemiłego powiedział, na co odpowiedziałam, że kurczę od rana coś do mnie ma i nie podoba mi się to. Najpierw że nie schudnę, teraz znów jakiś uszczypliwy, „o co Ci chodzi?” Na co on, że taka prawda, że choćby świat wywrócił się „do góry nogami”, to ja i tak nadal nie schudnę, a jak schudnę, to na 2 tygodnie. I żebym nie traciła czasu, bo szkoda go na takie odchudzanie. 🤯

Wryło mnie to totalnie. Podziękowałam ironicznie za wsparcie, na co on, że wspiera mnie od 4 lat i wystarczy. Taka prawda, ale w ciągu tych 4 lat kilka razy chudłam, po średnio pół roku faktycznie waga mi wracała i tak wiecznie chudłam i tyłam, źle to robiłam, bo miałam zaburzenia odżywiania. Przeprowadziłam się 4 lata temu do niego, do obcego mi kraju, gdzie jest wiecznie zimno i ponuro, ludzie nie są zbyt otwarci na innych. Siedzą w domach, to małe miasteczko. Ale gdybym chciała, to z pewnością miałabym więcej znajomych. W Polsce byłam duszą towarzystwa, tutaj sama siebie blokuję. Wstydzę się swojego wyglądu i wstydzę się spotykać z ludźmi. Wstyd mi, że nadal nie uporałam się z dodatkowymi kilogramami. Najpierw ED, później kompulsy, emocjonalne jedzenie, zajadanie smutków/radości/złości itd… 

Nie będę robić z siebie ofiary i jestem z Wami w 100% szczera - tym drugim razem, gdy „wbił mi nóż w plecy”, odpowiedziałam mu coś, co też mogło go zaboleć (mnie jego słowa bolały cały dzień i czułam złość, poniosło mnie). A mianowicie odpowiedziałam mu, żeby popatrzył na siebie i zastanowił się dlaczego nie mam motywacji do odchudzania, skoro on sam o siebie nie dba (jest szczupły, ale ma większy brzuch, nie ćwiczy regularnie). On na to, że zanim się poznaliśmy, to nie jadł słodyczy, a teraz je niemal codziennie (ja nie jem, on często w pracy je, bo zawsze ktoś przyniesie) i że to moja wina, bo „tego nie powinno w ogóle być w domu”.

Po czym wyszedł na papierosa, wrócił, wziął kołdrę i poszedł spać na sofę. Ma na 23:30 do pracy, więc poszedł od razu spać. 
Ja wzięłam się w garść. Zamknęłam się w innym pokoju, wzięłam słuchawki, włączyłam głośno muzykę i zaczęłam dość intensywnie tańczyć. Trwało to około godziny. Nabiłam w tym czasie dodatkowe 5560 kroków. W ciągu ostatniego 1,5 miesiąca schudłam około 5 kg. 

Na tej redukcji niczego sobie nie zabraniam. Nie ma produktów zakazanych. Po prostu niektóre ograniczam, ale mam w domu na takie chwile, gdy najdzie mnie ochota. Przestałam się rzucać na takie rzeczy. Ograniczam. Nie jadam ich codziennie. Jem dużo warzyw. Moje porcje są sycące. Jestem zadowolona. 🥰

Dzisiaj po prostu mi nad wyraz przykro. Myślę, że oboje zawiniliśmy. Oboje powinniśmy niektóre słowa zachować dla siebie. Najgorzej będzie, gdy on po przebudzeniu/jutro będzie na mnie obrażony. Pęka mi serce w takich chwilach, gdy wiem, że to nie jest w 100% moja wina, a on chce sprawić, żebym była za wszystko odpowiedzialna i czuła się winna. Z drugiej strony wiem, że to dla najbliższej mi osoby musi być męczące. Wieczne zmagania z wagą. 
Czy to wszystko ma sens?