Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
zbyt tłusta.

Jestem gruba.
Jestem niewyobrażalnie gruba i głupia. 
Głupia, że doprowadziłam się do takiego tłustego stanu. Jeszcze bardziej głupia, że nie potrafię się z tego stanu wydostać. 
Już będę gruba do końca swojego opasionego żywota. Pochowają mnie w skrzyni dla słoni bo do trumny się nie zmieszczę. Wolałabym być skremowana, ale do pieca też się nie zmieszczę. Bo?!... jestem GRUBA!

Ranek.
Gdy budzik rozbrzmiewa po całym pokoju, a kot wita mnie swoim obślinionym pyszczkiem przy mojej twarzy (łał. jemu nie przeszkadza, że jestem gruba, tylko jemu) wtedy, budzę się gruba. Wstaje z łóżka i ubieram się w swoje ogromne ciuchy, które mogłyby posłużyć jako spadochrony lub namioty dla wczasowiczów (może by się dało na tym zarobić?). W łazience jest najgorzej. Tam są lustra. Duże lustra. Jakimś cudem mieszczę się w nich cała. Lepiej nie patrzeć. 
Myję zęby. Czesze włosy. Maluje usta. Jak najszybciej! Oby jak najkrócej być w łazience. Do kuchni z rana nawet nie wchodzę...
Ale to wcale nie przeszkadza mi w byciu grubą.
Zakładam buty na swoje grube stopy i...
Wychodzę.
W pracy jestem tak samo gruba jak wszędzie. 
Gdy wrócę do domu to wciąż jestem gruba. I zła. I smutna. I zawiedziona.
I wtedy jem. Wtedy się nawet uśmiechnę. Bo pyszne. Bo dobre jak nie wiele rzeczy w moim opasłym życiu. 
Więc jem. Więc jestem gruba.
Lepiej nie patrzeć...