Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Tyyyle tłuszczu... Ratunku!

Czuję się zatłuszczona ;) I nie powinnam się z tego cieszyć, oj nie! Tylko mi po prostu jest żal siebie. Przytyłam i jest to czysta tkanka tłuszczowa. Fałdka tu i tam (czytaj: plecy, brzuch), niejędrne uda... Niby jestem młoda, a wystarczy tydzień nieprzestrzegania wyznaczonych zasad i już widzę wszelkie nie jędrności, fałdki, galaretki i inne. Bardzo mnie to dołuje. Bo cóż tu robić? Gdy coś wymodeluję, to czuję, jakby wszystko i tak utknęło pod warstwą tłuszczu. Doradzicie coś, kochane? :)

A, i dodam, że przez zwiększenie wagi czuję się większa. Wolałabym parę centymetrów mniej w obwodach ;)

Poza tym jest w miarę w porządku. Dużymi krokami zbliża się @. Jestem drażliwa i humorzasta. Wczoraj popłakałam się, gdy podczas jazdy autem zostałam okrzyczana przez tatę. Wbiłam 3 zamiast 1 i auto zgasło mi dwa razy na krzyżówce. Niestety, nie czuję jeszcze tego samochodu... Gdy wyszłam z auta po solidnej reprymendzie taty, cała się trzęsłam. Trzęsły mi się i kolana, i ręce, a gdy zamknęłam drzwi od pokoju - wybuchnęłam płaczem. Powiem Wam szczerze, że pomyślałam przez moment o tym, że się nie nadaję. Że już nigdy nie siądę za kierownicą. Jest mi przykro, bo miałam wszystko opanowane do perfekcji. Naprawdę wszystko. Wystarczyło kilka miesięcy przerwy i czuję się jak nowicjuszka, a tato wyraźnie widzi, że ja po prostu nie umiem jeździć. Jestem zła na siebie! Że nie potrafię mu pokazać tego, że umiem. Bo przecież umiałam...

Włączył się też mój apetyt i dołowanie samej siebie. Wiecie, jak to jest? "O luuudzie! no nie dam rady. Przecież efektów nie ma i nie będzie. Chrzanię to! Mam ochotę na kanapkę z masłem orzechowym... Albo wiem, do tego sałatka owocowa. O, a może kisiel?"... 

Tak właśnie jest ostatnio. Ale staram się hamować, co skutkuje pogorszeniem humoru. Coś za coś :P

Pójdę dziś pobiegać lub poskaczę na skakance (ze stawami jest lepiej). Jeśli chodzi o lekarza, to zdecydowałam się zrobić badania krwi i pójść na usg. Tylko nie mam pojęcia kiedy, z powodu zbliżających się świąt.

Jakoś brakuje mi organizacji, dyscypliny i optymizmu... A liczyłam na to, że całe to przedwiośnie mnie ominie... Mam nadzieję, że u Was jest dużo lepiej ;) Nadgonię Wasze pamiętniki dziś wieczorem, obiecuję! :)