Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Moja niechciana samotność

Witam po dłuższej przerwie :)

Dziś chyba będzie krótko, ale mam nadzieję, że przez dodanie jakiegokolwiek wpisu wniosę w swoje dni nieco więcej spokoju i pewnego rodzaju racjonalizmu.

Otóż w tamtym tygodniu udało mi się wypełnić postawione sobie cele: te dietowe oraz ćwiczeniowe. Jestem wręcz zachwycona dywanówkami jednej z trenerek na yt (Rebecca Louise) i wykonuję je codziennie. Dzięki temu czuję się mniej ociężała, a każdy odczuwalny zakwas jest źródłem swoistej radości i satysfakcji. Najbardziej polubiłam ten o to zestaw:  , ponieważ podczas wykonywania tych ćwiczeń odczuwam największy i najprzyjemniejszy rodzaj bólu mięśni ;) Postanowiłam ćwiczyć po 30 minut każdego dnia, lecz gdy mam ochotę i siłę - nie protestuję 40, czy nawet 50 minutom. Ćwiczyłam na zmianę: jednego dnia brzuch i ramiona, kolejnego pupa i nogi. Dzięki swoim staraniom schudłam. Cellulit częściowo się zredukował! Dokonałam nieśmiałych pomiarów i powiem Wam, że od początku mojego nowego startu zostało zrzucone 6 kg, 4 cm z bioder, 4 z talii, a z biustu... cóż! Czuję po wszystkich biustonoszach, że jest mniejszy. Ale powiem Wam, że w zupełności akceptowałam swoje 70A i z wielką przyjemnością wrócę do tego mikroskopijnego rozmiaru ;)

Ponadto rurki już się tak nie opinają, koszula umożliwia normalne ruchy - same pozytywy!

Gdyby tylko udało mi się być tak silną osobą na dłużej... Jakoś nie umiem się dźwignąć. Podczas @ miałam zatrzymanie wody, ale przemówiłam sobie, że to na pewno efekty nieregularnych posiłków i małego podjadania. Więc oczywiście moją mobilizację licho wzięło i nagle stałam się osobą pustą, bez chęci do walki. Nie chce mi się ćwiczyć, nie chce mi się utrzymywać diety - efektów nie będzie! A nawet jeśli, to swoim cardio (skakanka) na pewno nabawię się masywnych nóg! Wiem, że to zupełnie irracjonalne, ale jestem bardzo rozdrażniona, rozleniwiona i czuję, jakbym się dusiła we własnym pokoju i ciele. Nie wychodzę z domu i chyba właśnie to najbardziej na mnie oddziałuje... Wyprzedzę ewentualne pytania - stan mamy mi na to nie pozwala. Pogoda za oknem jest śliczna - aż chciałoby się pobiegać! Wiem, że stan mobilizacji jest cudowny. Ta satysfakcja po osiągnięciu celu wręcz bezcenna. Ale co robić w sytuacji, jeśli nie ma tego płomienia? Zgubiłam gdzieś i zapałki, i zapalniczkę...

I tyczy się to nie tylko ćwiczeń, ale i diety, i relacji międzyludzkich, nauki... Czuję się zwyczajnie samotna :( A samotność uwielbia dopiec.

PS.

Mili pracownicy serwisu wysłali mi dokument świadczący o sprawności mojego telefonu, który... nadal nie działa! Odesłałam z powrotem i takim cudem wciąż nie mam telefonu. Koszmar XXI wieku. Potrzebuję dokonywać przelewów, mieć kontakt z osobami, które wiele dla mnie znaczą, robić zdjęcia jedzenia (to mnie bardzo nakręcało). Eh...