Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
....zieleniak

jak minął pierwszy miesiąc wakacji :)?

jaja ze mnie robisz?:):):) Ale mi spadki wielkie u mnie..Pół kilo... A po co Ty te piguły bierzesz, przepraszam że zapytam?? To już nie ma w planach? dzięki za kciuki, ale cos cisza.... A ja bym chciała już wiedzieć.. Obawiam się, że facet może nie chciec takiej starej baby:(:(:( A tak by mi to pasowało.... Nic to..Może wieczorem cos napisze..Zobaczymy jutro rano.. pa!!

Ja już od dawna jem swoimi srebrnymi - uwielbiam je:) A jak mąż butelkę wina otwiera to wołam: Tylko daj te ładne kryształowe kieliszki, te co lubię, a nie "zwykluchy":) Także dopieszczam siebie pod tym względem. Dziś mnie wzięło, ryczałam jak bóbr i wyłam jak wilk do księżyca. Potrzebowałam tego, bo czułam, że kisi mi się wszystko pod czaszką:) Uf! Ulżyło! Wiem, wiem, że to proces i chcę być w nim i myślę, że zaczęłam właśnie tą drogę i będę nią dalej iść, bo w nią wierzę! Myślę sobie, że to przecież wszystko jest ze sobą połączone ( no jakżeż by inaczej miało być!) . Także czy się marzy schudnięcie czy wyzdrowienie efekt musi przyjść. Powiem szczerze, że liczę na wyzdrowienie:) Nie dzisiaj, nie jutro, ale za jakiś czas choroba jak się pojawiła tak zniknie:) Może nie powinnam niczego oczekiwać, ale jak człowiek taki wykończony jest już swoją dolegliwością to uwierz - chce się wierzyć, że to pomoże i na to. No tak już jest... Dobrą stroną mojego uświadomienia sobie problemu skrzywdzonego, wewnętrznego dziecka jest to - że inaczej teraz na swojego Janka patrzę. To znaczy wiem jedno, że przecież nie chcę go krzywdzić i staram się na bieżąco rozmawiać z nim, mówić o swoich uczuciach, np. co mnie dziś zdenerwowało. To przecież ważne! Buziaki!

Nie uchronisz! Rozumiem. Ja to muszę sama przejść. Nie terapeutyzujesz! Lubię jak piszesz! Boję się! Może nie dzwonić do niej? Zajrzyj do mnie, napisałam coś!

Patrz! A ja dzisiaj ściągnęłam sobie jedną książkę ( inną niż ta od Ciebie podana) tego Johna Bradshawa "Powrót do swego wewnętrznego domu. Jak odnaleźć i otoczyć opieką swoje wewnętrzne dziecko". Ale mi się materiał do czytania robi, fiu, fiu! Jeszcze raz dziękuję!

Kochana mówiłaś, ze znasz jakieś fajne książki, coś podobnego do tamtej "Nadwaga jest sprawa rodziny". Podaj proszę choć tytuły! Bitte! Beata

dziękuję za zaproszenie :-D niestety nie ma mnie w okolicach Londynu... Ciepło pozdrawiam!!!!!! :)

Jejku! Jak Ty to trafnie umiesz podsumować "odkłamanie rzeczywistości, wyjście z systemu iluzji i zaprzeczeń". No lepiej nie można:))) Pamiętasz jak byłam zafascynowana tą ostatnią ksiązką "Nadwaga jest sprawą rodziny", pisałaś, że masz parę fajnych książek o tej tematyce właśnie. Może mogłabyś mi coś polecić, może wiesz skad ściągnąć, może ktoś ma na chomiku w pdf-e albo podałabym Ci swojego maila, to może mogłąbyś mi coś fajnego podesłać. Byłabym bardzo wdzięczna! Mam powera, chcę poznawać ten problem z każdej strony, bo tylko ta świadomośc może mi pomóc. To już wiem. Wiem na pewno! Buziaki!

dokładanie :)

Dziękuję Ci bardzo ... Za to, że jesteś ... Że mogę Ciebie czytać ...

czy to jak w piosence Myslovitz "to nie był film"? a wiesz...z tym pogwizdywaniem i ciarkami kojarzy mi się podśpiewywanie mojego ojca. Sprząta (bo to maniak czystości posuniety do granic paranoi) w gaciach i podkoszulku ( z tych gaci cos mu wypada jak siada na odpoczynek =papierosa)...i podśpiewuje. Normalnie podśpiewywanie to oznaka taka radosna, miła, że komuś jest dobrze, że jest szczęśliwy.. Dopiero po długim czasie zrozumiałam, że jak on podśpiewuje to jest zly, wściekły, patrzy się z taka nienawiścią...Fuj. I znowu czuję ten strach. Czego ja sie tak bałam? Nie wiem. hm..czytam Ciebie i we mnie jakieś wspomnienia odżywają... pa