Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Wiosenne załamanie

Witam,

siebie witam przede wszystkim. I Was, jeśli ktokolwiek tu zechce zajrzeć.

Zaczynam dziś nową drogę życia. Mam nadzieję, że nową i że na zawsze. Mam 36 lat, skończone 2 dni temu. Czy jestem zadowolona? Tak, bo mam cudownych synów, mam męża, pracę. Jestem dumna i zadowolona z otoczenia mnie, ale z samej siebie już nie. Pomyślałam dziś, próbując dobrać jakiś namiot z szafy do namiotowych spodni, które ledwo zapięłam. Pomyślałam, że siebie nienawidzę. Unikam swojego odbicia z lustrze, unikam zakupów. Cokolwiek nie ubiorę wyglądam koszmarnie, okrywam się workami i sweterkami tuszującymi moją otyłość. We wszystkich wiosennych butach, jakie 3 dni temu mierzyłam stopa wypływa na boki. Nie kupiłam żadnej pary :( Wg BMI mam +40kg nadwagi! Mój syn waży 34 - jest taki ciężki, jak śpiącego przenoszę go z kanapy na łóżko. Pomyśleć, że ja takie ciężkie "coś" noszę na sobie. Do tej pory nie czułam tego ciężaru. Byłam zawsze otyła, ale max 20kg. Waga się wahała, ale nigdy nie aż tak, abym się przeraziła. Od 2 dni jestem przerażona. Przerażona świadomością, że lata lecą, a ja umieram. Świadomie się uśmiercam! Nie mam siły tak dalej, chcę zrzucić choć połowę.

Weszłam na Vitalię szukając motywacji, inspiracji ale i bata. Większość pamiętników z tak dużym balastem jest jednak dla mnie zamknięta. Postaram się tu meldować codziennie. Może znajdzie się osoba, która waży lub ważyła +/-106 i zechciałaby mnie wesprzeć - będę wdzięczna. Jeśli nie - będę pisać i tak, traktując ten pamiętnik jak kanapę u psychologa i bata dla samej siebie. Może mi będzie łatwiej, oby!