Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Chyba zapomnialam...

Że obiecałam sobie, że mam wziąć się za siebie... Że mam więcej się ruszać, zdrowiej jeść i odłożyć słodyczą na wysoką półkę.... Minął kolejny miesiąc, a jestem w głębokiej dziurze... Nie jestem osobą, która narzeka, załamuje się i jest ogólnie nieszczęśliwa... Ale... Od wczoraj to jakaś załamka, waga to dramat!!!! Nie pamiętam kiedy taka osiągnęłam.,czuje się jak Teletubiś, Olinek Okrąglinek i Kubuś Puchatek razem wzięci i wiecie go jest najgorsze? Że nie widzę widoków na lepsze, a dlaczego? Bo w pracy dym (pracuje w korporacji handlowej) więc zawsze za malo. Dzieci wróciły do szkoły i starszy siedemnastolatek ma na wszystko czas i jest najmądrzejszy, a ja to prehistoria. Młodsze dziecię patrzy na brata i zaczyna mnie testować. Wychodzę z domu po 7 rano i wracam około 19, a gdzie zakupy, obiady, jakieś codzienne sprawy? Mąż bardzo dużo mi pomaga, ale i tak nie możemy się ogarnąć... Na początku września mój tata upadł na kręgosłup i złamał krąg więc doszły wizyty lekarskie, od jednego lekarza do drugiego, a to załatwianie pielęgniarki, a to uruchomienie sąsiadki... Chyba za dużo jak na mnie. Człowiek chyba nie jest jednak niezniszczalny. Ponarzekałam troche, ale chyba tego potrzebowałam.