Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Trochę smutno

Bardzo Ci współczuję Twojej sytuacji z Tatą. To jest olbrzymie obciążenie psychiczne, nie tylko fizyczne. Poproś najbliższych o wsparcie, abyś mogła znaleźć czas dla siebie i naładowanie baterii. Wiem co mówię, bo sama opiekowałam się Babcią w podeszłym wieku. Bardzo wspierał mnie w tym mój mąż i to pozwoliło mi przetrwać najtrudniejsze chwile.

Rozumiem co masz na myśli. Nie mam dzieci co prawda, ale też kiedyś dopasowywałam się na maksa do innych i w pewnym momencie zaczęło mnie to frustrować. Wtedy znajoma uświadomiła mi, że nie ma sensu przejmować się tak bardzo tym na co nie mamy wpływu (m.in. decyzje i wybory ludzi wokół nas) i chociaż te 15-30 min. dziennie warto starać się dla siebie znaleźć. To naprawdę bardzo pomaga utrzymać się psychicznie w dobrym stanie i śmiało polecam 😉 p.s. czasem czas dla mnie kończy się dodatkowym snem 😂

jak ja Cię rozumiem, sytuacje u mnie inne, ale czasem mnie wkurza jak każdy mówi, że jestem silna dam rade, ale no kurcze skądś trzeba tę siłę czerpać. Mało kto wie jakie mam problemy z dzieckiem, ile nocy nieprzespanych. Czasem się zastanawiam kiedy nerwy mnie wykończą i nabawie się jakich chorób serca czy co. tez sie wszystkim przejmuje jak ty, doskonale Cię rozumiem oj doskonale

Współczuję, nie obwiniaj się o nic, szukaj tych małych przyjemności i oby do wiosny 🍀🌼

Ja też czekam na wiosnę, słońce i wiecej energii do życia😊. Już niedługo, a dzień już coraz dłuższy. Życie czasem potrafi dokopać, mam nadzieję, że odnajdziesz w nim jakieś okruchy szczęścia.

Trochę mam podobnie i też miewam okresowo załamkę. To niestety naturalne ale pamiętaj to kiedyś minie. Staraj się żyć dniem dzisiejszym i nie zamartwiaj się co będzie jutro. Ja tak zrobiłam ostatnio i trochę mi lżej. Kwiestię koleżanek rozumiem bo też tak mam więc wolę męża który jest mi przyjacielem.

Ewo, nie obraź się, ale piszę z własnego doświadczenia. Niestety, musisz pomyśleć o jakiejś opiece dla Taty. Na przykład o kimś kto z nim spędzi codziennie parę godzin, jakiś ośrodek terapii zajęciowej. Przerobiłam to z własnym ojcem, który "wykończył" i moją matkę i mnie. Przez postawę mamy nie dało się zapewnić dodatkowej opieki, co odbiło się na jej zdrowiu. Byłam bezsilna, bo wszelkie moje sugestie były zbywane, słyszałam, "że się nie znam", albo "ojciec się nie zgodzi".

Ale wiesz, że jak nie zadbasz o siebie, to nie zadbasz o ten cały świat, który bierzesz na głowę? Trzymaj się tam i pomyśl, jak ogarnąć swoją higienę psychiczną. Bo jak Ty padniesz, to co będzie?

gdzieś za mgłą widać tu początki depresji :( potrzebujesz odpoczynku o ile to możliwe. Sytuacja z tatą nie jest prosta,ale moze moglibyscie z męzem wyjechac na weekend, oderwać się na chwilę?

Dobrze, że możesz tutaj napisać co Cię gryzie🙂 Skumulowało Ci się sporo zmartwień😔Zrób coś jednak dla Siebie😉Do wiosny na szczęście coraz bliżej🙂Ja też nie mam koleżanek i mogę liczyć tylko na wsparcie Małżonka😕Takie czasy…

Wiem o czym piszesz , tulę mocno .

Tulę mocno.

Witaj. Co do problemów to faktycznie dużo się na raz zwoliło na Ciebie. Przykro że choroba taty postępuje. Opieka nad tak chorymi osobami to wyczyn nie tylko fizyczny/ mamy przecież własne rodziny i obowiazki/ ale i psychiczne wyczerpanie. Co do koleżanek to też tak mam . Na tej samej ulicy wybudowała się koleżanka z dawnej pracy z jednego pokoju którą wiele uzyskała ode mnie wsparcia i nauki w pracy jest trochę młodsza i od 2 lat nie przyszła się nawet przywitać. Kochana Ewo licz na siebie i wsparcie najbliższych. Co do zmiany studiów u syna tak czasem bywa lepiej na pierwszym roku niż w połowie. Wytrwałości i szczere wsparcie ode mnie trzymaj się. Pozdrawiam.:))

Czytam o Tobie i widzę siebie.