Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Po roku...

Są zmiany. Na lepsze, jeśli chodzi o moją rodzinę. Na gorsze, jeśli ktoś by zapytał o moją duszę i ciało. Pod koniec marca urodziłam moje drugie dziecko, córeczkę. Cudowną, uroczą, wielkooką Zosię. Bardzo szybko, naturalnie i... bardzo boleśnie niestety. Moje ciało jest zniszczone - na brzuchu rozstępy, brzuch wygląda, jakby był wielkim worem, balonem, który długo był nadmuchany i zaczął spuszczać powietrze. Nogi? Żylaki. Jasne, widziałam znacznie gorsze, ale są. O terenach intymnych wspomnę tyle, że coś poszło nie tak podczas porodu i czeka mnie operacja naprawcza. Tylko nie przy tej wadze. Seks? Jest, ale unikam, bo boli. A tak to lubiłam... Teraz jedynie ze względu na męża, bo jakimś cudem nadal chce się ze mną kochać (ja na swój widok mam ochotę zwymiotować). W ciąży była lekka cukrzyca, ale też całkowity zakaz ruchu, który musiałam łamać i zasuwać po dziecko do żłobka. Zima, dziecko miało te 18 miesięcy mniej więcej, wiec czasem trzeba było je wziąć na ręce, choćby, żeby wrzucić do wózka. Stąd teraz widmo operacji. 

Dusza to czarna dziura. Jestem zmęczona, nie sypiam całych nocy od trzech lat w zasadzie, ciężko mi rano wstać. Swoje robi tarczyca, mam Hashimoto i ciągle problem z wyregulowaniem poziomu TSH. Mam rozpieprzony metabolizm - u dietetyczki pomiar pokazał jakieś 45 lat. Nie chodzę do niej, bo terminy wolne ma na przyszły rok. Walczę ze stanami depresyjnymi. Zawsze aktywna, teraz od ponad roku siedzę w domu, zdziczałam, ciężko mi wyjść do ludzi. Tym ciężej, gdy widzę, jak wyglądam. Oczywiście doła zajadam - a to coś upiekę, a to czekolada. Potem mam ochotę nad nią płakać, ale daje chwilę ulgi. Nigdy nie byłam szczupła, ale jakiś czas temu znalazłam moje zdjęcia ze studiów. Byłam naprawdę zgrabną dziewczyną, miałam zawsze pupę i biust, ale też fajną talię, niezłe nogi. Wbrew temu, w co wierzyłam, nie byłam gruba. To się zaczęło, jak poszłam do pracy i zaczęłam siedzieć zamiast, jak dawniej, biegać z psami, tańczyć, szaleć. Oczywiście widok mnie sprzed tego wszystkiego zafundował mi małą wycieczkę do prywatnego piekiełka. I znów - zajadłam żal. Zapiłam winem. Jakoś przetrwałam. Dla dzieci. Tylko jak? 

Potrzebuję pomocy. Nie umiem ułożyć sobie jadłospisu. Nie umiem ugotować tak, zeby było smacznie, tanio i szybko. Przy dwójce dzieci musi być szybko, bo co chwila któreś czegoś chce, a jestem dla nich przez jakieś 80% czasu sama. Każdy problem mojego synka mogę rozwiązać tylko ja - w dzień i w nocy. Moja córeczka spędza ze mną tak dużo czasu, że tylko ja jestem w stanie ją uspokoić. Uczę tego meża, ale jest to bardzo frustrujące dla wszystkich. Jest wycie, prawie do wymiotów i spokój, jak tylko ją wezmę na ręce. Jestem bardzo zmęczona. Mam orbitrek, kupiłam we wrześniu. Bardzo go lubię, ale ostatnio prawie nie używam, bo dosłownie lecę na twarz i zasypiam tuż po dzieciach. Filmy? Książki? Dwie minuty i śpię. Na początku zasuwałam na orbim, mam nadzieję, ze dziś się uda, choć pewnie będę w domu późno, mam pierwsze od dwóch miesiecy samotne wyjście wieczorem - do endokrynologa. Żałosne, ale ekscytuję się nim od tygodnia. W planach przy okazji zakup spodni - to już mniej fajne, bo wiem, że znowu będzie rozmiar 44 lub 46 i dupa-szafa w lustrze. Aż mnie scina na samą myśl. 

Potrzebuję kogoś, kto mnie zmotywuje. Kto mnie opierdoli od stóp do głów, kto mi przypomni "hej! robisz to dla siebie I dla dzieci! Ocknij się!" Niestety, kolana zaczynają boleć, duma dawno zwinęła się w smutny kłębek w ciemnym kącie i nosa nie wychyla, tak bardzo mi wstyd tego, czym jestem. Smutną, szarą, zmęczoną, zapasioną krową, która nie ma siły na nic. 

Pomocy...