Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
po rowerze z cebulą w tle

Jadymy z koleżanką na rowerach wczoraj i gadamy tak o zyciu i śmierci. Ona się śmiała, że już jej bliżej do tego drugiego, bo łupie ją w kościach i ma problemy  z sercem, a jej na to, że jak będzie tak głupio gadać to ją z tego roweru zrzucę i ukrócę męki (oczywiście w żartach). Na szczęście A. nie jest marudą, ale miewa momenty kiedy trochę smęci i czarnowidzi. 

I teraz mnie tak naszło, że skąd w ludziach tyle pesymizmu i niezadowolenia?

Gorąco źle, pada źle, zimno źle. To kiedy jest dobrze? Gdzie ten złoty środek?

Potem tak każdy marudzi i te swoje frustracje wylewa w tych komentarzach. Mnie też jest czasami i źle i smutno, ale staram się nie smęcić bez powodu i też tych swoich żali nie przekładać na wiele pozostawiający do życzenia język hejterów z internetu i nie dawać upustu emocji w Internecie. Komu jest po tym lepiej, że komuś nawrzuca? Komu? Prymitywowi jakiemuś.

Boję się, że moje dzieciaki padną ofiarą takich głupich tekstów w sieci, albo same będą dla kogoś niemiłe. Jakie to moje dzieciństwo pod tym względem było proste. One mają teraz dużo trudniej...

Dzisiaj na obiad cebulowa. Nigdy nie robiłam, ale zrobię! Zyta jak chce to potrafi.