Temat: Nie lubię dzieci

to nie jest odpowiedz na pytanie czemu uzywacie domu starosci jako nie wiadomo jakiej grozby. tam mozna pojsc zarowno jak ma sie dzieci jak i ich nie ma wiec nie kumam. 

No bo nie bylo odpowiedzi na twoje pytanie :d Ja nie uwazam domu starcow za cos strasznego, co prawda nie mam z takimi domami do czynienia, bo u mnie wszyscy trzymaja sie razem :D Jedna babcia mieszka z moja ciocia i jej rodzina, a druga babcia i dziadek mieszkaja razem ;) Ale mialam praktyki gdy bylam jeszcze nastolatka (pare lat temu) w domu starcow i bylo fajnie :D Codziennie super atrakcje, pyszne jedzenie, zabawy, gry, tance.

Przeciez to nie ja napisalam, ze dom starcow to cos zlego :d Ja napisalam, ze "jak sie zle wychowa dzieci, to wsadza mame/tate do domu starcow"-(wbrew jej/jego woli, bo jesli starzec chce isc do takiego domu, to rodzina go tam nie "wszadza" :)) Wiec na twoje pytanie co jest zlego w domu starcow nie odpowiem dokladniej, bo nie wiem.

Musisz to sama rozważyć w swoim sumieniu. Mnie wrzeszczące bachory wkurzały, nie umiałam z dziećmi rozmawiać, za bardzo nie miałam z żadnymi do czynienia. Na studiach bałam się panicznie zajść w ciążę. Ale nigdy nie miałam podejścia, że "NIE chcę mieć dzieci", były sobie odłożone na "po 30stce". Do tego czasu moje podejście do dzieci się zmieniło o tyle, że uważałam, że NIEKTÓRE dzieci CZASEM są ok  Apogeum instynktu normalnie. Zaczęliśmy się starać (po 10 latach bycia razem i 2 lata po ślubie), co zajęło nam 1.5 roku, w którym to czasie zaczęło mi w sumie zależeć, bo wiadomo, trudno osiągalne jest bardziej pożądane. Teraz mam dwójkę, cudze bachory nadal mnie denerwują, ale swoje kocham nad życie. Owszem, wygodne życie było fajne, a życie z dziećmi jest czasem ciężkie, ale dają wiele radości i ogromu tego szczęścia (a czasem - ogromu frustracji) nie da się niestety wytłumaczyć osobie, która nie ma swoich dzieci. Ja się też w czasach bezdzietności patrzyłam ze zdumieniem na ludzi, którzy się cieszyli jak głupi, bo ich dziecko śpiewa piosenkę czy mówi wierszyk...

Moich rodziców znam od zawsze, kocham ich i po prostu chcę się o nich troszczyć, bo łączy nas relacja. Już łączy. Oni istnieją, ja istnieję, znamy, się kochamy i tak dalej. Ale to nie znaczy, że mam ochotę troszczyć się o wszystkich innych, kompletnie mi obcych, ludzi ze starczymi przypadłościami lub nieuleczalnie chorych. To nie znaczy, że nie mam empatii i kłócą się z moją korpokarierą. To po prostu znaczy, że nie są mi bliscy i chętnie pomogę finansowo lub w ramach wolontariatu, ale nie wezmę sobie odpowiedzialności za nich na głowę do czasu, aż opuszczą ziemski padół. 

Tak samo jest z dziećmi. Lubię je, pracuję z nimi, spełniam się w swojej pracy i wszyscy są zadowoleni. Nie zmienia to jednak faktu, że po pracy jestem po pracy i nie chcę mieć dzieci. Tak trudno te dwie sfery oddzielić?

Ja mam to samo. Swoje kocham, obcych nie znoszę. Zawsze jak prowadzę córkę do przedszkola to aż nie mogę uwierzyć, że istnieje taki zawód jak przedszkolanka. Że ktoś może być w stanie zawodowo kilka godzin dziennie śpiewać pioseneczki, odpowiadać na kretyńskie pytania, ogarniać 20 rozbieganych rozdarciuchów w grupie, wymyślać zabawy, albo w żłobku wycierać obsrane tyłki obcym dzieciom.... Serio ktoś się w tym spełnia na tyle, że specjalnie kilka lat studiuje pedagogikę żeby potem do końca życia robić takie coś ??

Odgrzewany kotlet, ale... zaciekawił mnie ten wątek, bo sama  nie przewiduję dzieci. Ale mam watpliwosci, bo jednak wyobrazam sobie siebie na starość jak rozmawiam z dorosłym juz synem/corka, patrze na ich wybory zyciowe. Pewnie byłabym dumna, jeśli byliby szczesliwi lub smutna, jesli nie... jak każda matka. Roznie to moze byc, Ale przeraża mnie cały proces wychowania. Moja matka wiecznie mówiła, ze ja do grobu wpędzę, ze jestem uciazliwa i musi mi wszystko poswiecac. Byłam trudnym dzieckiem,ale tez trudnym przez moją nieszczesliwą matkę. Dlatego wiem, że decyzja o dziecku to nie przelewki. Cierpialam na nerwicę/depresję, teraz wracam do żywych, może niechec do dziecka jest chwilowa - po prostu jestem jeszcze niespełniona zyciowo itp. Do dzieci zawsze miałam obojetny stosunek, nigdy nie  mialam z nimi jakos bardzo do czynienia to i zajmować się nie bardzo umiem. Ogolnie brata mojego chłopaka bardzo lubię, jako jedno z nielicznych dzieci, ktore nie jest mi obojętne. Za to córka kuzynki mnie denerwuje, jest zbyt wychuchana.  Często też usmiecham sie, gdy widze jak jakies dziecko sie na mnie patrzy, albo ogolnie gdy jakies widzę. 

Tak, kiedys dziecko bylo czyms naturalnym. Dodajmy, że kiedys dzieci rodziło sie tez po to, by przedłużyły ród, przejeły gospodarkę albo majątek :) Nie mialo się też jakichs wiekszych alternatyw zyciowych, dzisiaj zycie daje nam ogromny wachlarz na samorealizację. Dzieci rodziło sie duzo i dużo umierało, był wiekszy dystans.Dzieci pomagały rodzicom od najmłodszych lat, szczegolnie synowie. Matka-kobieta była istotą, która zazwyczaj dojrzały syn otaczał opieką.

Dzisaj rodzi się dziecko - małpkę cyrkową. Milion korków, wypasione sprzety zabawki. Jest duza presja na idealne wychowanie, telewizje sniadaniowe az huczą od takich tematow rodzicielskich, mówi się o dietach, zdolnosciach, tak dziecko ma byc lekarzem, prawnikiem i musi byc najlepsze. Wychuchane, wydmuchane. Ja jadłam błoto i biegałam po dworze całymi dniami :) Akurat te chwile wspominam najlepiej -paczka znajomych, baza na drzewie, brudne ciuchy itp.  Dzisiaj to złota klatka z tabletem w centrum....  sama wlasnie widzę corke kuzynki, ja na wsi biegałam calymi dniami z kotami i mialam ze dwa pluszaki, ona siedzi wsrod zabawek w najlepszym wypadku w altance przed domem. M A S A K R A. Dzieciom pozwala się na wszystko, nie znają granic, denerwuje mnie to podejście 'O to tylko dziecko', więc moze sprawiać przykrosc,czy psocic. Kiedyś dzieci traktowano bardziej powaznie, mam wrazenie, dzisiaj to nie wiem jak to okreslic... Warto pamietac, ze najwazniejszy jest maz i relacja miedzy dwojgiem ludzi, nawet religia katolicka tak mówi. Bo dziecko i tak opuszcza dom. Hm... ak pomysle o takiej 'retro-ciazy' to wizja dziecka mnie nie przeraza. Gdzie dziecko jest - jakie jest, po prostu jest. Zadnej ideologii. Ale wiem, ze w dzisiejszym swiecie  o to trudno. :) Przerazaja mnie te idealne matki, ktore zapomniały,ze sa tez kobietami,maja meza  irobia tylko za gospodynie itp. Wbrew pozorom nasze babki wcale nie byly takimi ,,cierpiętnicami'. A kkobieta sie dziwi, ze jest sluzaca i nikt w domu nie ma do niej szacunku ;). 

Ale tak, kwestia wygodnictwa tez jest istotna. Lubię swoje zycie, brak planow i spontanicznosc.. Jestem osoba bardzo chaotyczna, leniwa (przyznaje sie:), nie lubie gotowac (samej dla siebie nie musze, dziecku juz trzeba, chociaz to najmniejszy problem).  Uwielbiam swoje pasję, nie chciałabym z nim rezygnowac. No niestety, nawet dzisiaj w ,,nowoczesnym" swiecie jest tak, ze matka musi sie najbardziej poswiecic, a mezczyzna moze byc lekkoduchem, szalonym intelektualista, ladowac najwiecej energii w swoje pasje i nie bedzie od razu ,,złym ojcem'. A kobieta musi być tą idealną matką, która kocha swoje dziecko ponad wszystko. No niestety w pewnym stopniu cierpiętnica. Przepraszam, tak to czasem widzę. 'Matka nie moze byc chora', tak sie mowi. Poza tym boje sie ze po porodzie wróci depresja  i nerwica. Czasami ledwo ogarniam swoje zycie. To mie chyba najbardziej przeraza - te moje depresyjne stany, przejmowanie sie wszystkim. Boje sie ze nie udźwigne tego nerwowo. Więc nie wiem, czy kiedys sie zdecyduje na dziecko. Zobaczymy ...

też nie chcę dzieci, nie jesteś sama haha :D