Pamiętnik odchudzania użytkownika:
PomocyAnia141

Otóż nie pojawił się w niedzielę tak, jak wcześniej deklarował. Dobrze, że córcia jest jeszcze na tyle maleńka, iż nie bardzo rozumie te sprawy i jako dziecko nie wyczekiwała tatusia. Mąż wpadł bez uprzedzenia kolejnego dnia po południu. Nawet nie czuł się w obowiązku, aby wytłumaczyć swoją nieobecność w niedzielę celem odwiedzenia córki. Nie wytrzymałam więc i sama mówię, że kolejnym razem wolałabym, aby był bardziej słowny i jeśli się umawia, to niech dotrzymuje słowa, bo ja nie będę z małą cały dzień w oczekiwaniu na niego siedzieć w domu i wyglądać w nadzieji, czy wreszcie raczy przyjść do dziecka.

A on mi z tupetem odpowiada, że był ze swoją kicią (tak tak, nie przesłyszałyście się, tak właśnie ją przy mnie tytułuje ;-() w Bukowinie Tatrzańskiej, ponieważ zabrał ją tam na Walentynki i dopiero dziś rano wrócili. Mnie w zyciu nigdzie nie zabrał - powiedziałam mu to, a on na to, że po tym, jak się cyt. "zapuściłam w ciąży" wstydził się nawet gdziekolwiek ze mną wychodzić, o wyjazdach nie wspomnę. Powiedziałam, że mógł chociaż zadzwonić i uprzedzić, że nie przyjdzie. Odpowiedział bezczelnie, że miał tam z kicią ciekawsze rzeczy do roboty;-(. Myślałam, że szlag mnie na miejscu trafi. Wyszłam do łazienki i tam wylałam swoje łzy.

Po powrocie zapytałam, czy czuje się w obowiązku regularnie łożyć na małą. On, że teraz kasy nie ma, bo wpłacił właśnie wszystkie wolne pieniądze na czerwcową wycieczkę z kicią do Meksyku. Schowałam twarz w dłoniach. Nie mogłam uwierzyć w to, co mówi. Gdyby nie to, że akurat trzymał małą na rękach, to dosłownie wyniosłabym go z mieszkania. Nie stanowiłoby to raczej problemu, gdyż na moje oko, to waży teraz z 70 kg nie więcej, więc schudł sporo na wikcie kici. Zaznaczyłam mu to w rozmowie, że chyba słabo o niego dba i pewnie tipsy kici przeszkadzają w gotowaniu codziennych obiadków tak, jak ja to codziennie czyniłam dla niego. On przemilczał to, ale z ironią odpowiedział po chwili, że za to ja na jego oko przytyłam znów jakieś kolejne 10 kg.

Tego już było za wiele. Kazałam mu wyjść i powiedziałam, że nie pozwolę się obrażać. Bardzo szybko oddał mi małą, a na odchodne rzucił, że i tak miał się już zbierać, bo musi odebrać kicię od fryzjera i odwieźć do domu. Strasznie na mnie wpłynęły te jego słowa. Wieczorem zaczęłam zajadac swój ból. On nawet nie zauważył, że ja się odchudzam, że straciłam już tych kilka kg. Największą porażką był wczorajkszy dzień. Zjadłam miskę chrustów i chyba z 7 pączków z adwokatem. Nakopcie mi w tyłek Wszystkie, żebym się zebrała i wróciła na dobrą drogę. Boże, już tak dobrze mi szło. Wtyd mi za to, że tak Was zawiodłam. Wstyd mi też było pisać o tym wszystkim, o tej jego wizycie i wogóle, ale jak szczerość to szczerość, bo ja przecież też wchodzę na Wasze pamiętniki i czytam o nawet najintymniejszych Waszych sprawach, więc czuję się w obowiązku również dawać Wam to samo.
                                      Wasza marnotrawna Anka

Sama nie mogłam w to uwierzyć, gdy schodziłam ze szpitalnej wagi i poprosiłam lekarza, aby jeszcze raz dokonał pomiaru. Uśmiechając się powiedział, że nie ma takiej potrzeby i to są pewne 3 kg mniej! Czyli i ja mogę jednak chudnąć moje Kochane:-). Dziś jednak poczytałam trochę opinii na forach o zdrowiu i odchudzaniu i powoli dochodzę do wniosku, że to nie tłuszczu się raczej pozbyłam, lecz wody, bo tak na początku jest zawsze. W moim przypadku doszedł jeszcze stres związany z pobytem małej w szpitalu i wszystko jasne.

Córcia czuje się już lepiej i lekarz powiedział, że jeżeli będzie wracać do zdrowia w takim tempie, to jest szansa, że w przyszłym tygodniu zabiorę ją już do domku. dzięki Wam Dziewczyny udało mi się przetrwać najgorsze chwile w życiu. Moja mała naprawdę nigdy nie chorowała, a ja stałam się w tamtym momencie totalnie bezradna i spanikowana. Wczoraj wieczorem kupiłam ładny bukiet kwiatów i zaniosłam go z podziękowaniami dla mojej sąsiadki. Chyba była zakłopotana tym faktem, powiedziała, że każdy na jej miejscu by się tak zachował i nie trzeba było wydawać pieniążków na kwiaty, ale to bardzo miłe.

Znów spowodowałyście, że siedzę przed monitorem w wielkim szoku. Ile dobroci mnie od was spotyka Kochane. Nie znamy się, a każda z Was Kochane Kobietki chce mi jakoś pomóc, a to w uzyskaniu alimentów dla małej i pokonaniu zawiłych procedur sądowych, a to w świadczeniach rodzinnych i socjalnych, popłakałyśmy się z mamą, gdy czytałam, że wiele z Was oferuje ubranka i odżywki dla mojego dziecka. czasem od najbliższej osoby człowiek nie uzyskuje tyle serdeczności, a tu..........ach Bóg Jedyny wie, jak bardzo Wam wszystkim za tę pomoc jestem wdzięczna, bo rzeczywiście od momentu, gdy zostałyśmy same, jest nam czasami bardzo ciężko.

Coś w środku nie pozwala mi prosić ludzi czy urzędy o pomoc, bo zawsze sobie myślę, że z pewnością jest ktoś bardziej potrzebujący od nas i nie mam prawa do takiej pomocy, a poza tym ja jeszcze mam rodziców, którzy zawsze pomogą i nigdy nie zostawią nas w biedzi. A TERAZ JESZCZE I WY MOJE ANIOŁY KOCHANE!!! W związku z tym, że otrzymałam od Was aż kilkanaście wiadomości na prywatną pocztę, pozwólcie, że skontaktuję się z kilkoma pierwszymi osobami. Jest  z pewnością jeszcze mnóstwo maluszków w tym kraju, które dzięki Wam, Dziewczynom o złotych sercach, będą mogły jeszcze skorzystać z tej pomocy.

Ja mam jedno dzieciątko i uwierzcie, że przyjęcie każdej oferowanej przez Was pomocy byłoby  po prostu nieuczciwe, ponieważ nawet nie byłybyśmy w stanie wszystkiego w 100% wykorzystać i spożytkować....a mała z każdym miesiącem rośnie:-). DZIĘKUJĘ JEDNAK KAŻDEJ Z WAS ZA CHĘĆ POMOCY! NIGDY WAM TEGO NIE ZAPOMNĘ. NIGDY.  Dziś jak zwykle szykuję się do szpitala. Teraz mama z nią jest. Po drodze jednak muszę jeszcze  załatwić pewną urzędową sprawę. Zawsze jestem z Wami szczera i powiem Wam, że ogromnie mnie te wizyty stresują i kosztują wiele zdrowia.

W weekendzik pewnie zrobię kolejną noteczkę, a tymczasem przesyłam każdej z Was cieplutkie buziaczki!!!!!!!!!!                Anka