Pamiętnik odchudzania użytkownika:
MoniqueB

Jak sie pomyśli to się wymyśli. Jest i ta wstrętna 8 fuuuuuuuuuj. A swoją drogą to ciekawe kiedy zniknie.

Acha i dziękuję wszystkim za doping na pewno się przyda. I wiecie co, chyba motywacja wraca hip,hip,hura !!!!!

Wiedziałam ,że tak będzie kurna chata, że osiągnę niebotyczną wagę. (tylko nie wiem czemu nie chce mi się pasek zmienić, może ze wstydu )  8 z przodu i przerażenie w oczach. Od kilku tygodni nie wchodziłam na wagę i moja podświadomość doskonale wiedziała dlaczego. Dobrze, że już mam dietkę w garści jeszcze tylko zakupki i hejka. A swoją drogą to wczoraj sobie obiecałam zero słodyczy a tu dziś tłusty czwartek ...

Naprawdę marnują się talenty na naszych stronach. Od wczoraj wczytuje się w pamiętniki non stop i znalazłam juz 3 perełki. Pamiętniki ciekawe, super napisane. Gartulacje dla autorek.

Fajnie by było gdybym ja tak potrafiła pisać. Był okres gdy pisałam taki normalny zeszytowy pamiętnik ale zaprzestałam kilka lat temu no i to chyba był bardziej dziennik niż pamiętnik.

Ale to, co niektóre dziewczyny wypisują jest po prostu świetne.

Jak to jest, że człowiek skazuje się na autodestrukcję. No bo jak inaczej można nazwać obżeranie się słodyczami batonami i innymi syfami. Gdzie jest źródło tego ciągłego łakomstwa i gdzie jest źródło mojej silnej woli i słabej wiary w siebie. Zaczęłam właśnie zastanawiać się nad tym wszystkim. Czy to jest kwestia genów, charakteru, wychowania, przeżyć w dzieciństwie. Dlaczego inni odnoszą sukcesy a ja tak szybko się wypalam i nie mam siły na dalszy bieg w maratonie? Jak poprzestawiać sobie wszystko w głowie i uwierzyć w siebie.  Czasami mam wrażenie, że inni są dla mniej surowi i krytyczni wobec mnie niż ja sama. Całe życie niezadowolona ze swojego wyglądu podążająca za ideałem. Tak tylko co jest właściwie ideałem. Czy faktycznie te magiczne cyferki w BMI czy innych tego rodzaju matematyczno- magicznych wzorach( jak dla mnie magicznych bo jestem z wykształcenia polonistą) to pełnia szczęścia i właśnie mój ideał. W jakiś dziwny nastrój wpadłam ale nie załamkowy o nie. Raczej próbuję znaleźć jakieś alternatywne źródło motywacji do walki z samą sobą. No właśnie poraz kolejny pojawiają się słowa do "walki  z sobą" Owszem lepiej się czułam 15 kilo temu ale to wciąż byłam ja, tylko w trochę mniejszym tłuszczowym ubranku. Jak inaczej nazwać to co chcę zrobić a nie tylko "Walką z Sobą" i swoimi słabościami. Łatwo powiedzieć psychologowi. Postaraj się siebie polubić tylko jak to zrobić skoro przez 30 lat miało się tylko momenty sympatii do samej siebie. 

A może to jest właśnie pomysł. Wyrzucenie z siebie wszystkiego, zanczy się wszystkich ponurych myśli i słabości na zewnątrz w nadziei, że jest po drugiej stronie ktoś kto świetnie rozumie o czym mówię a właściwie piszę. Poszukuję takiej osoby, która może się utożsamić z tym co wcześniej napisałam i która czuje to co ja. Może wówczas razem więce jmi a własciwie nam  się uda.