Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Zła żona... i wypalona matka... nieoptymistyczny
wpis :(

No i wyszło szydło z worka.. jestem złą żoną.. i jeszcze gorszą matką... Nie cierpię się tak czuć... Wiem, że to zupełnie irracjonalna.. ale nie umiem sobie poradzić..

Ale od początku....

Mój mąż pracuje w całkiem fajnej firmie.. Dobrze zarabia, jest doceniany.. spełnia się zawodowo.. No i dziś zakomunikował mi, że po Nowym Roku wyjeżdża na tydzień na "szkolenie"... na Teneryfę.... A ja.. Ja zostaje sama z dzieciaczkami... i nie umiem sobie poradzić z tymi wszystkimi uczuciami.... bo na wakacjach nie byliśmy już od kilku dobrych lat... bo zawsze coś.... 

Czasem mam poczucie porażki... Chcę świetnie funkcjonować w rolach "matki, żony i kochanki", chciałabym organizować swoje życie w taki sposób by dzieci i kwiaty kwitły pod moim dotykiem, a mąż po powrocie z pracy zastawał piękną i pachnącą żonkę chętną do wieczornych figli, zrelaksowaną i zadowoloną z życia. Chciałabym mieć siły by od rana bawić się z dziećmi w przeróżne gry edukacyjne i inne twórcze, kreatywne zabawy..

A co jest...

Nie jestem super wspierającą żoną, która dzieli sukcesy męża i nie zazdrości.. mam takie krzywdzące, niesprawiedliwe poczucie winy za to, że czuję się oszukana tym, jakie naprawdę jest małżeństwo i macierzyństwo.. Czasem życie rodzinne nie sprawia mi przyjemności, a nawet nudzi, drażni i chcę mi się nim rzygać. Marzy mi się czas bez dzieci, pieluch i ciągłego niedospania.. i bez tego obezwładniającego poczucia bezradności.. Mam totalnie powyżej uszu dni, które są jednakowo szare i puste, wypełnione problemami... mam czasem dość tego (i uważam za niesprawiedliwe), że mój obiektywnie dobry mąż jeździ sobie na szkolenia za granicę, a ja jestem uwiązana w domu, przewijając pupę Młodemu i znosząc fochy Julki.

Ech... musiałam gdzieś to z siebie wyrzucić....