Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Znowu zostawił mnie samą...

Komentarz został usunięty

Jest też jeszcze jedna, bardzo prawdopodobna opcja: te, które mówią, że dziecko nie ogranicza, mają po prostu PARTNERA - ojca, który rownież zajmuje się dzieckiem, który dba o swoją kobietę i jej samopoczucie. Ty tego nie masz - to jest zródło frustracji, a nie jak mylnie sądzisz - opieka nad dzieckiem. Gdyby ojciec dziecka czuł się zobowiązany do opieki nad nim to Ty miałabyś czas na fitnes, rower i Bóg wie co jeszcze. A tak ... Cóż ... Frustracje, zmęczenie, rozgoryczenie i poczucie, że "matki mają przesrane"

Zaczynam wierzyć, że Tobie jest tak po prostu dobrze. Wolisz marudzić, niż wziąć życie we własne ręce. Albo potrzebujesz się dowartościować i dlatego ciągle narzekasz, zamiast zakasać rękawy i zmienić swoje życie? Może i ostre słowa, ale nie ogarniam, serio... Pod ostatnim postem napisałam Ci o swojej depresji, poradziłam psychologa i jakby grochem o ścianę. Nawet się do tego nie ustosunkowałaś. Samo nic się nie zmieni! Mam dwoje dzieci, w tym jedno chore, a mimo to funkcjonuję normalnie. Robimy maratony filmowe, kiedy dzieci śpią, ćwiczę z dzieckiem pod pachą, i pamiętam, że DZIECI ROSNĄ. Nie zawsze są uczepione naszych spódnic. Kiedyś idą do przedszkola, szkoły. Odzyskasz czas dla siebie. Tylko czy odzyskasz miłośc dziecka?.. Nie wiem.

A ja jestem szczęśliwą matką, żoną i kochanką. A waśnie, że tak :). Pomagam dziecku w odrabianiu lekcji, chodzę do kina, figloparku, gotuje obiad, sprzątam, chodze z dziewczynami do knajpek, wychodzę na spotkania, spacery, chodze do pracy itd. ale i to duże ALE mój mąż pracuje tak jak ja, a w domu pomaga mi w sprzątaniu, wychodzi z synem na "męskie wypady" - rower, rolki; pomaga mu tez w lekcjach. Mąż wychodzi z kumplami na szachy, piwko. Normalne. Jak syn był mały, to ja się nim głownie zajmowałam i tak, jak każdy miałam czasami dość, ale kwestia uzgodnień z mężem. Nigdzie nie jest idealnie i długo rozmaiwaliśmy i ustalaliśmy pewne rzeczy, ale w porównaniu do Twojej sytuacji moja jest idealna.

Brak slow na Ciebie! Bo wszystkie Matki swiata maja przesrane w zyciu, tylko ty jedna otwarcie przyznajesz i wiesz jaki to g*wniany interes...Mam siostre, ktorej majac juz dwojke dzieci (4 i 5 lat) trafily sie blizniaki...Przez pierwszy rok bylo naprawde ciezko. Maz w pracy od 8 do 16. Rozwozil i przywozil starszaki z przedszkola. W tym czasie (dzien) przy tak malutkich dzieciach pomagal mojej siostrze dziadek- moj tata...Nie zawsze bylo posprzatane na blysk czy ugotowane i nikt od tego nie umarl. To byl trudny czas ale nikt do trumny sie z tego powodu nie kladl! Z tym, ze maz mojej siostry po robocie zaiwanial, zeby siostra psychicznie odpoczela. Robil obiady, sprzatnal, w weekendy szykowal sniadania, wyniosl przyniosl pranie...Zamiast wiec jeczec, ze Twoj maz Cie nic a nic nie odciazy, wez na klate, ze sama sobie takiego pajaca do zycia wybralas albo cos z tym zrob albo "cierp dalej"! Moja siostra po trzech ciazach ma zrujnowany brzuch- nie tyle w rozstepach co obwisly- luzna skora. Przeszkadza jej owszem- mowi, ze kiedys zoperuje- ale nie roztkliwia sie nad nim dzien w dzien. Schudla po ciazy, chodzi, na silke, dba o siebie. A to ze ma kawalek luznej skory ukrytej pod ubraniem? Nikt nie widzi, poza tym ludzie maja gorsze problemy w zyciu. Kiedy blizniaki mialy 3 lata dali je do przedszkola, siostra poszla do pracy na poczatek malo prestizowej. Potem zmienila. Dzis siedzi za biurkiem w firmie transportowej, zalatwia zaladunki na niemieckim rynku. A zaczynala od zera bo nie miala doswiadczenia...Dzis ma czworo kochanych dzieci, dobra prace, wlasne M, fajnego meza...I wszystko to osiagnela dopiero po urodzeniu dzieci, wiec nie pitol, ze swiat po urodzeniu dziecka sie konczy...

po tym co piszesz wcale się nie dziwię Twojemu mężowi, że nie ma ochoty przebywać w Twoim towarzystwie... tylko dziecka szkoda :(

Strasznie uogólniasz wszystko. Jasne, że dziecko ogranicza w jakimś stopniu życie, ale wnosi do niego wiele wspaniałych chwil. Przy córce też chciałam, żeby wszystko było idealnie. Obiad, sprzątanie, pranie, prasowanie i ja uśmiechnięta i zadowolona. Teraz przy drugim dziecku się opamiętałam :) Wyluzowałam. Jasne, że staram się, żeby coś ugotować, ogarną ten bałagan (a dwójka dzieci plus mąż potrafią nabałaganić) ale nie spinam się tak bardzo. Jak z czymś nie zdążę to albo robi to mój mąż jak wróci z pracy albo musi zająć się dziećmi, żebym ja to mogła zrobić. Przy córce nie robił prawie nic i to był mój wielki błąd, teraz nie ma tak łatwo :) Młodu tez ma ciężkie czasu (wychodzą mu żeby, śpi po 30-40 minut i ciągle marudzi). Kobiety zawsze miały ciężej, ale jesteśmy też silniejsze, więc to może dlatego. Z dzieckiem życie jest po prostu inne, ale to od naszego podejścia zależy jakie one będzie. Nie licz, że będzie tak jak kiedyś, może być tylko inaczej. Sama zadecyduj jak!

Wybaczcie, ale same sobie robicie krzywdę. Każda oczekuje od siebie idealnej organizacji, mnóstwa energii, zapału i umiejętności. Kończy się na tym, że harujecie cały dzień z dzieckiem na rękach, a później harujecie przy mężu. "Bo on był w pracy, a ja nie." Przecież tak się nie da żyć. Najgorsze jest to, że tak już wszystkich przyzwyczaiłyście do takiego stanu rzeczy, że teraz przez większość jest to uważane za NORMĘ. Tak, bo inne kobiety dają radę! Co z tego, że wieczorem pada na twarz i nawet nie ma siły, żeby o siebie zadbać? Widocznie jest zbyt słabo zorganizowana! Zacznijcie się szanować, kobiety.

Wszystko zaczyna sie w twojej glowie! I to jest takie bledne kolo, wieczne uzalanie sie nad soba, patrzenie na to co inni maja/moga a ja nie i w koncu popadniesz w depresje! Ja tak mialam. Ciesz sie ze masz dziecko, popatrz na tych ktorzy tak strasznie chca miec dzieci i nie moga. Napewno jest ciezko bo to dla was nowa sytuacja, musicie sie do tego przyzwyczaic oboje. Moze porozmawiaj z mezem i powiedz mu ze sobie z tym wszystkim nie radzisz- kazdy z nas jest inny, kazdy ma swoj limit psychiczny i fizyczny.

Są też kobiety, które potrafią wyluzowac. Które nie mają czystych mieszkań codziennie, które odpuszczają pewne rzeczy na rzecz swojego szczęścia na tyle, na ile można. ja mam burdel od paru dni, z tego względu, że co posprzątam, to za pół godziny i tak tego nie widać. Przedwczoraj dziecko nie jadło obiadu tylko mleko (ma 13 miesiecy), bo wybrałam długi spacer-miałam po prostu na to ochotę. Z dzieckiem, które w ogóle się nie przejęło brakiem obiadu i odparzonym tyłkiem (trochę się przedłużyła zmiana pieluchy bo nie było gdzie).Kolacji też nie zjadło normalnej tylko mleko, bo było zbyt zmęczone. Takie sytuacje zdarzzają się dość rzadko, ale się zdarzają.Jestem ja, która marzy o wysprzątanym na błysk mieszkaniu, która ma pomocnego partnera, ale wie, że są ważniejsze rzeczy takie jak wyjście bo jest ładna pogoda i bo od tego będzie mi lepiej. A nawet zamiast posprzątać mieszkanie czy siedzieć przy garach, potrzebuję też czasem po prostu pograć na konsoli. czasem mam posprzątane mieszkanie na błysk, jak już mi burdel przeszkadza. jak moje dziecko nie chce jeść, to po prostu nie je, albo je mleko. przed innymi się nie tłumaczę, nie muszę, bo każdy widzi, że jestem wyluzowana i szczęśliwa, kocham swoje dziecko i swoje życie. Zmęczona i zirytowana też bywam. Ale te wszystkie sytuacje, emocje to część mojego życia, takiego, jakie sobie wybrałam i jakie kocham. Jestem dumna nie tyle z tego że jestem matką, a z tego, że udało mi się mieć wywalone na pierdoły. Polecam się zdystansować. Poukładać na nowo priorytety i wyeliminować tyle stresujących sytuacji, ile się da. Powygłupiać się z dzieckiem.

Boże i Ty dalej narzekasz ! Mężowi się nie dziwię ze wychodzi. Jesteś wiecznie niezadowolona! Wszystko Ci przeszkadza mąż dziecko -biedna matka Polka tyle obowiązków i cierpienia. Inne kobiety robią dokładnie to sam o a nie narzekają bo są zaradne i potrafią to wszystko ogarnąć. A Ty Nie potrafisz! Meczennica

wyglada to tak jakby cie ktos siła zapłodnil i wpechnał w role matki i zony..a złe vitalijki jeszcze cie nie popieraja w tej psychodramie,która nie ma końca.Pozwól ,ze ci przypomne ,ze na swiecie sa matki zajmujace sie chorymi dziecmi,matki które sa matkami samotnymi...i kazdy jakis swój ból niesie przez zycie..Chwile smutku,podłamania ,zmęczenia itd..ma kazda matka ale ty nie znosisz byc matka...Było sie wiec lepiej zabezpieczac albo madrzej wybrac ojca...I to nie tak,ze w chwili zmeczenia zadna z nas nigdy nie miała podłamki czy chwili w której załował utraconej ``wolnoscii`,swobody.Taki to etap w zyciu...dorosnij do zycia..bo to dziecko juz jest na swiecie Męzowie bywaja nieczuli...ale tez biora na siebie zarabiane na dom.Czy ty pracujesz równiez?Mąż jesli cie olewa..to wspolczuje bo ty swoja frustracje coraz wieksza przenosisz na dziecko.Taka negatywna postawa..ci nie pomoze.I nie oceniaj tutaj innych ludzi ,ze ktos klamie...bo tu wiekszosc kobiet chciała ci pomóc

Ciężkie to sa pierwsze miesiące a potem to sama przyjemność z bycia matka,pisze to osoba która 14 pierwszych miesięcy była zupełnie sama z mężem bez babć,cioć itd. Ciebie poprostu maz niezle wyrolował ale nigdy tego nie przyznasz bo miałaś takie ,,zajebiste" życie dopóki syn ci go nie zniszczył,niestety jestes jedna z tych kobiet które poza swoim chłopem nic nie widz,żal mi cię tak dałaś sie omamić:(((

Nie no może nie wszystkie mają takie odczucia Ale myślę że spora część owszem. I myślę że to też dlatego bo chcą żeby te bezdzietne też poczuly jakie to przesrane zostać matka kiedy zdecydują się na to pod wplyem tych ochow i achow

Nie za bardzo wiem w czym problem. Są kobiety, które mają instykt macierzyński i nie straszne im rozstępy i obwisle piersi a inne nie chcą mieć dzieci i maja do tego święte prawo. Problem jest wtedy gdy zaliczy się wpadkę bądź ulegnie presji rodziny i dziecię pojawi się na tym świecie. Wyjścia jakieś są. Można się rozwieść i dziecię pozostawić ojcu do wychowania - wbrew pozorom dają sobie świetnie rade i często to my kobiety robimy z nich niedorajdow życiowych a oni skrzętnie z tego korzystają - aby przy dziecku czy w domu nic nie robić. Bądź pogodzić się z macierzynstwem, powoli zaakceptować swoje ciało (da sie- jestem tego przykladem) i walczyć o swoją wolność. Mając dziecko na serio nie jest się udupiona w domu. Tez jestem świetnym przykładem. Matki Polki często patrzyły na mnie jak na wredna egoistką bo śmiałam TEZ pomyśleć o sobie.

jak sama napisałaś, trochę w tym też twojej winy... nie ma się co oszukiwać-to niemal zawsze ciężar wychowania malucha spada na matkę. dobrze, że ojciec zostaje sam z dzieckiem. jeśli nawet nic innego poza pilnowaniem wtedy nie robi, to i tak dobrze, że możesz sama ruszyć z domu:)))). pierwsze lata życia dziecka to dosyć trudny okres. ale możesz mi wierzyć, że w skali życia rodziny ten czas strasznie szybko ucieka. ja mam 50 na karku, córka już na studiach, daleko od domu.... wychowując ją też czasem "cierpiałam", że siedzą z nią wiecznie sama, mąż w pracy, na działce, u rodziców..... ja w domu....ale on też wypełniał w tym czasie swoje obowiązki, a ja swoje. a dzieciństwo mojej córki trwało przysłowiowe 5 minut, potem dłuuuugo była młodzieżą, a jak uciekła na studia to czas się wlecze... czekamy na jej powroty i widzimy, jak ten czas zapiernicza niemiłosiernie. więc zamiast marudzić ciesz się chwilą, uśmiechem dziecka, miłością męża. nic nie trwa wiecznie:))))).

Uważam ze przesadzasz i to grubo. Im częściej Cię czytam tym bardziej dochodzę do wniosku ze nie nadajesz się ma matkę. Ka mam trojke 5lat 18mcy i 2mce. Ostatnie niezaplamowane. I kocham ich nad życie. Oddam za nich wszystko. Choć czasem nie jest łatwo. Od 2lat siedzę w domu. I tak. Uważam że jestem szczęśliwa. Tez Piore pasuje gotuj. Nie mam czasu dla siebie. I co z tego? Mam trzy cudy. Moje własne i ukochane. Czasem płacze ze złości czasem krzyczę.. życie. Ale nie marudzenie wiecznie wszystkim jaka ze mnie cierpienia i ze taka jestem nieszczęśliwa. Bez nich na pewno nie byłabym szczesliwa

A Ty dalej o tym udawaniu? Nikt tu Ci nie każe być piękną i idealną matką,,ale wpieraj sobie dalej. Masakra z Toba jest, pomiaucz sobie jeszcze, może więcej porad dostaniesz.