Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
#5 - Hello, I'm awkward!

No to jestem już po pogrzebie. Wiadomo, łzy się polały, przypomniało się wszystko co okropne, ale starałam się nie płakać. Nie chodziło tutaj o to, że z własnych pobudek maltretowałam siebie - po prostu nie chciałam robić jeszcze większej przykrości najbliższej rodzinie, a szczególnie kuzynowi, który ciężko to znosił, generalnie był na prochach, bo inaczej pewnie by nie dał rady.

Dzisiaj dopadła mnie jeszcze @, więc wiem, że do środy mogę sobie już odpuścić siłownię. W tych dniach jestem po prostu nie do życia, a i odpoczynek jakiś mi się przyda.

Przed wyjazdem z domu na pogrzeb moje nastawienie to było jedno wielkie "nope". Nienawidzę pogrzebów, nienawidzę cmentarzy i gdyby ciocia nie była bliską rodziną - zapewne zostałabym w domu. Pojechałam jednak, chociaż mój mózg podpowiadał mi co innego.


Niestety na stypie chwyciłam po trochę tego jakże tuczącego jedzenia, nawet dwa kawałki ciasta same wskoczyły na talerz, ale nie mam jakiś ogromnych wyrzutów sumienia. Stało się, sama to zjadłam a biadolenie nic mi nie pomoże. Spinam dupę i trwam dalej w diecie, bo jeden mały epizod nie może mnie przecież złamać. Nie ma takiej opcji. ;)


Wydaje mi się, że jest lepiej. Pogrzeb trochę rozładował moje nerwy, jednak magicznie reszta z moich problemów nie wyparowała. Wszystko nadal się pierdzieli, ale chwilowo jestem jakoś dziwnie wyciszona. Jutro będę się martwić co dalej, dzisiaj odpuszczam sobie jakąkolwiek pracę czy naukę i nadrobię zaległe odcinki Supernatural ^.^