Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Tym razem o czytaniu.

Chodzi mi o czytanie książek. To irytujący problem dla mnie, bo niby chcę czytać, a nie mogę się za to zabrać i to od lat. W dzieciństwie i tak do końca liceum nie miałam z tym żadnych problemów, mama pracowała w bibliotece najpierw wiejskiej, a gdy przeprowadziliśmy się, to tylko w szkolnej. Razem z siostrą zaczytywałyśmy się książkami, a czytać za bardzo nie wolno było bo na wsi pełno roboty. Pamiętam ten moment gdy przychodziła paczka z książkami, a my ją otwierałyśmy pełne ciekawości - co też tam będzie? Później wyjechałam z domu i jakoś chyba poszłam w stronę domowego przekazu, że czytanie to strata czasu bo tyle jest do zrobienia. W czasach gdy córka miała kilka lat poszłam w stronę poradników typu "Jak ...." i trwałam w tym nurcie ze 20 lat - jak być dobrą mamą, jak mówić, jak schudnąć, jak czuć, jak rozwijać się. 
Pamiętam, że kiedyś Campanulla napisała "i nie pytam się jak żyć" i wtedy pomyślałam - a ja zawsze się  pytałam.
Później poradniki wszelkiego typu z mnóstwem rad, których nie realizowałam, tak mi się przejadły, że zupełnie zarzuciłam czytanie. Kilka lat temu postanowiłam sprawdzić czy ja jeszcze potrafię się zaczytywać i wypożyczałam po kolei całą serię książek Musierowiczowej. Okazało się, że potrafiłam, ale zawiesiłam się na młodości i pa. Próbowałam różnych książek, ale zarzucałam. Szczególnie stało się to dotkliwe po przejściu na emeryturę, a szczególnie jak nastał covid. Wtedy siedziałam w domu i bałam się, a jednocześnie poznałam świat facebooka i wróciłam do trendów określanych jako rozwój osobisty. Programy, livy i wynikające z tego zakupy lub wypożyczenia książek w celu aby pracować nad sobą, mniej lub bardziej zgodnie z wytycznymi. Te co kupiłam to mam, w części nawet nie otwarte, te z biblioteki czasem czytałam, czasem nie. 
Wtedy dalej nie wiedziałam co chcę czytać i wymyśliłam sobie, że będę patrzeć co ludzie polecają na fb do czytania i wypożyczać żeby sprawdzić czy coś mi się podoba. Korzystałam też z podpowiedzi z pamiętników na Vitalii. Cały czas mam z tyłu głowy, że czytanie książek to strata czasu - i to jakby niezależnie od tego, że zdarzało mi się czytać po nocach aby dowiedzieć się co zdarzyło się dalej.
I teraz, korzystając z podpowiedzi Campanulli wypożyczyłam książkę Janusza Wiśniewskiego "Wszystkie moje kobiety", która wciąga mnie, tak jak książki w młodości. Lubię ją, chociaż czytam po kawałeczku bo nie mam czasu (!). Co prawda nie wiem co będzie jak ją skończę, ale i tak się cieszę, że czytanie mnie znów zabrało ze sobą.