Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Pierwszy tydzień.

Z warzyw faktycznie najbardziej lubię ziemniaki, ale nie polewam ich niczym bo same z siebie mi smakują. Warzywa w zasadzie przyrządzałam gotowane tj. marchewka, buraczki, kalafior, kapusta czy sałatka jarzynowa. Inne formy przyrządzania jak np. pieczenie nie były praktykowane przeze mnie, no poza ogórkiem, kalarepą i rzodkiewką. Surówek nie lubię robić bo mi nie wychodzą, czasem po prostu kupuję.

Korekta: ogórek, kalarepa i rzodkiewka dotyczyły mojej myśli o warzywach jadanych na surowo, tylko ta myśl nie przelała mi się na papier :)

Dziękuję, zrobiłam,, była smakowita.

Dziękuję bardzo :)

Masz rację. Chyba jednak za bardzo nastawiłam się teraz na to, że sama dieta mi pomoże, a nie słucham siebie. Dzięki za wskazówki.

Pomyślałam, że potraktuję Twój wpis jako inspirację do przyjrzenia się moim chorobom. I tak: nadciśnienie zdiagnozowane od 36 lat, cukrzyca od 16 lat, kłopoty z krążeniem i krwi i limfy co sprowadza się do mocno zapuchniętych nóg, teraz już cały rok. Też kłopoty z jelitami, poranne biegunki i ból brzucha. Nie udało mi się skłonić żadnego lekarz do większego zainteresowania się tym problemem i od czasu covida bujam się z tym sama, a chorowałam zaraz na początku. Moim największym problemem są nogi. Mam "koślawe" kolana, tzn. nogi odchodzą od kolan w bok, rzepka jest źle położona i bardziej się ścina. W wyniku tego i zmian zwyrodnieniowych nogi od kolana rozchodzą się coraz bardziej na boki, wyglądają jak pół X. Stopa prawa od roku ze stanem zapalnym w kostce i śródstopiu, nie da się tego całkiem wyleczyć gdyż ten stan zapalny jest z przeciążenia. Po domu jak chodzę to kroki mam mniejsze niż mój pantofel bo wtedy nie boli. Gorzej jest jak wyjdę na pole i staram się iść normalnie, wtedy po krótkim czasie czuję kolana, stopę i tak od lędźwi do kolana ból po nerwie kulszowym. I tylko rozglądam się za ławeczką. Więc jak widzisz - kłopoty mam.

I jak już piszę, to jeszcze słów trochę o moim odchudzaniu. Idąc 5 lat temu na emeryturę miałam zamiar odchudzać się ćwiczyć, jeść zdrowo itp. Ładne plany z których nic nie wychodziło, a ja wieczorem byłam zła, wręcz wściekła na siebie, że nic nie zrobiłam, a czasu miałam bardzo dużo, w odniesieniu do pracy. Trwało to latami. Próbowałam też innych metod z zakresu szeroko rozumianego rozwoju. Rok temu zrobiłam trzy kursy o zmianie nawyków, ale cóż - skoro nie zastosowałam nabytej wiedzy - to nic się nie zmieniło. Jakoś tak, na przełomie roku doszłam do wniosku, że nic się nie zmieni, nigdy się mi nie uda schudnąć. Pytałam nawet mojej pani fizjoterapeutki - ile jeszcze pociągnę? Może pogodziłam się z tym jaka jestem? Gdzieś pod koniec stycznia pojawiło się na FB ogłoszenie i lajw K. Grubackiej. I zapisałam się. I jestem na tym kursie. Nie wiem dlaczego tak się stało, traktuję jako dar i dziękuję za niego.

Jak byłam dużo młodsza, to byłam, nawet dawałam na sobie testować jakieś nowe leki. Teraz traktuję to jako ostateczność, gdybym szła na wymianę kolana, a mam zakwalifikowane.

Miałam zamiar napisać - brałam leki zamiast byłam.

Raz próbowałam z obiadem, ale mu nie smakowało. Będę kontynuować próby. Teraz to raczej ja naginam moją dietę do starego schematu obiadów.

Muszę się ułożyć z tą dietą, dziś nawet do niej nie zaglądnęłam, kombinuję z tym co mam w lodówce. Napiszę maila do p. Ani pytając czy lekkostrawna nie byłaby lepsza. I jeszcze muszę sprawdzić moją tolerancję lub nie - na jajka. Nie podchodziły mi i dlatego jadłam jedno na tydzień, zobaczę. Dla mnie celem równoległym ze schudnięciem jest nauczenie się zdrowego sposobu odżywiania siebie, aby po zakończeniu diety nie przytyć wszystkiego. Mocno we mnie tkwi, jak po przygotowaniu i wyjeździe na Detox Ewy Foley wróciłam dużo szczuplejsza, a po jakimś czasie zaczęłam tyć. Jakiś czas próbowałam się ratować, a później poooszło. I pamiętam to rozczarowanie, żal, smutek i złość na siebie. Dlatego chcę mieć coś gotowego, dobrze ugruntowanego aby się tego czepić i nie zacząć jeść po staremu. Tak, prawdę powiedziawszy, to każde moje odchudzanie, małe czy duże kończyło się przytyciem. Teraz chcę się przygotować żeby tak nie było. Wiem, że dieta Kasi jest po to abym schudła bo bez tego nic się nie zdarzy. Zafiksowałam się na tym sposobie odchudzania i teraz widzę, że wybija mi to, że tej diety nie chcę stosować po i dlatego nie stosuję teraz. Może się jakoś ułożę z tym. I wiem, że jestem uzależniona od jedzenia i zajadam nim złość, smutek i radość, stres i jeszcze dużo wszystkiego. Powiedziałabym - opór mój widzę ogromny!

Tak, nie wiem czemu, ale zdrowie nie jest dla mnie wartością. Kilka lat temu na warsztatach ujawniło się takie moje przekonanie "jedzenie mnie zabija". Pani prowadząca chciała abym je zamieniła na "jedzenie mi służy", ale się nie przyjęło. Ostatnio przeczytałam czy usłyszałam "jedzenie mnie żywi". I to mi się podoba.

Dzięki za światełko w tunelu!

Dziękuję. Tak, znalezienie złotego środka bardzo by mi odpowiadało i tego bym najbardziej chciała. A wiesz, że nie mam figury do której dążę. Od małego dziecka byłam gruba, nigdy nie byłam szczupła, tylko mniej czy więcej udawało mi się schudnąć ... i przytyć :)

Dziękuję bardzo.

Dziękuję bardzo.