Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
A, ponarzekam sobie!

Muszę sobie ponarzekać, no muszę, mózg mój się do tego wyrywa z całych sił. Powiedziałabym, że raczej CHCĘ sobie ponarzekać - tak do bólu i poczuć się lepiej. Opowiedziałabym jaka to ja jestem biedna i nieszczęśliwa bo tyję. I jak się cieszę, że taka nieszczęśliwa jestem, bo to taka piękna, wielowątkowa porażka. Całkiem niedawno doszłam do wniosku, że u mnie to - im gorzej tym lepiej, no lubię być nieszczęśliwą, gorszą.
Tak chciałabym sobie ponarzekać, a nie mam komu. Przyjaciółka ma kłopoty z mężem (czerniak leczony w szpitalu i w domu) to gdzie ja się będę do niej wcinała z głupimi problemami - jakże małymi przy jej nieszczęściu. Siostrze też nie mogę ponarzekać, ona zajmuje się naszą niedołężną i władczą mamą. Jej problemy są z pogranicza życia i śmierci a moje z pogranicza nałogu i lenistwa - więc z czym do ludzi?

No i nie mam komu ponarzekać, pożalić się, nikt mnie nie utuli, nie powie - jakoś to będzie, przecież ...
Pozostała mi Vitalia. I za to Wam dziękuję. Już mi lepiej.