Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Styczniowa rzeczywistość...

Nie lubię stycznia, ten miesiąc jest dla mnie jakiś taki nieżyciowy zupełnie...ale to nie tak, że ten styczeń 2018, tylko co roku nie lubię tego miesiąca. Tak naprawdę życie dla mnie zaczyna się od marca, czuć już wtedy wiosnę i dzień dłuższy i słońca więcej. Choć teraz jak spojrzeć za okno, a nie wiedzieć że to styczeń to można by pomyśleć, że faktycznie już marzec...zero śniegu, słońce świeci, 10 st na termometrze...idealne warunki do biegania, ale nie dla mnie... u mnie cały czas remont, to już 4 tydzień i muszę stwierdzić, że dzielnie go znoszę. Niestety odzyskany salon zamienił się w przechowalnie gratów z dwóch pozostałych pokoi, a nawet korytarza a do tego my w tym wszystkim musimy jeszcze spać. Więc moje plany o tym, że jak odzyskam salon to i miejsce do ćwiczeń nie mają nic wspólnego z rzeczywistością... to co posprzątałam w salonie jest już dawno nie aktualne i muszę sprzątać od nowa. Jest duża szansa na to, że jak wrócę dzisiaj do domu malowanie będzie skończone i panele będą położone chociaż w jednym pokoju i będę mogła ogarniać otaczającą mnie rzeczywistość od nowa. Wracam z pracy i wynoszę śmieci, wyrzucam zdemontowane stare graty, odkurzam i myję moją starą podłogę, choćby po to żeby kurz się nie unosił, nawet w łazience jest brudno i nie jest to na chwilę obecną miejsce, w którym mogłabym się zrelaksować, ubieram na siebie to co akurat uda mi się wyciągnąć z szafy... I przychodzi kolejny dzień i od początku to samo...ale nie ma co narzekać, jest coraz lepiej i będzie coraz lepiej, musi być...

Chyba na chwile obecną nie jestem fit ani vit...chciałabym już móc wrócić do mojego stałego rytmu dnia...nie objadam się broń Boże, porzuciłam słodycze wszelakiego rodzaju, no może oprócz miodu, ale i to sporadycznie. Chciałabym móc zrobić peeling, nałożyć maseczkę i zrelaksować się chwilę, a w bałaganie nie potrafię... ale na samą myśl, że to wszystko przede mną już się cieszę...