Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
ćwiczę...a waga pomału w górę

nie ma tragedii, ale jakoś ciężko się w głowie przestawić. Był moment, że waga pokazywała mi już 56,4 ale pomalutku dorobiłam się troszkę ponad kilograma. Wiem wiem, w okresie stabilizacji ponoć 2 kg wahania wagi to normalne...ale jednak 

Kiedy człowiek w trakcie diety tak walczy o każdy spadek i każde 100 gramów się liczy, to ciężko tak nagle ignorować, gdy waga rośnie. To nie taki nagły skok, pomalutku sobie doszło do tego kilograma, ale w końcu 2 miesiąc sumiennie chodzę na siłownię i myślę, że taki oto z tego efekt. Sama wiem, że nie tyję i nie obrastam tłuszczykiem, bo zasady których nauczyłam się na diecie wprowadziłam do życia już na amen .

problem siedzi w łepetynie, trzeba trochę przestać przejmować się wagą. Jasne, że pilnować się,bo mam tendencje do tycia. Ale głownie muszę nauczyć się, aby nie trząść się nad każdym gramem na plusie

Prawdą jest jednak, że te nasze mięśnie dzięki ćwiczeniom troszkę rosną i ważą więcej niż tłuszcz, a mimo wzrostu wagi człowiek jednak wygląda lepiej. Sama po sobie widzę, bo kiecka przy której musiałam się pilnować żeby "bębenek" nie odstawał, nagle leży dobrze i czuję się komfortowo.

A poza tym...patrząc na to, że czuję się o wiele lepiej odkąd ćwiczę, to ten plus na wadze naprawdę nie powinien nic znaczyć. Wiecie, kiedy po bieganiu na bieżni, albo po zajęciach z moją trenerką jestem "umarta" i nieżywy trup, to w sumie dopiero czuję, że żyję  A po ostatnich zajęciach to w ogóle mam wrażenie, że już wiem jak to jest, jak komuś się kijem żebra obije...I może nie jestem zafiksowana pod kątem ćwiczeń fizycznych,ale wiecie co? NORMALNIE ZACZĘŁO MI SIĘ TO PODOBAĆ 

a tak w ogóle, to widać już coś? 

BUZIOLE