Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
normalnie nie dałam rady :/

wczoraj na siłowni  miałam chęć powiedzieć trenerce "dajże mi spokój, nie chcę już, nie umiem, NIE DAM RADY!!!"

Uwierzcie mi, tylko z szacunku dla niej, nie zrobiłam tego. Ale po prostu szarpałam się w duchu, po prostu chciałam odwrócić się i wyjść i więcej nie wrócić. I po zajęciach przebierając się w szatni tylko wkoło myślałam, że koniec, nie wracam więcej. W sumie po co mi to, nic nie osiągnę, jestem słaba, nie jestem wytrwała, chcę się poddać. Iść w cholerę i zapomnieć.

I jeszcze tępa strzała przyszłam do domu i zaczęłam się mierzyć...przecież ponoć po siłowni to tak cudownie te obwody lecą, cuda wianki. 3 miesiące chodzę na ćwiczenia aerobowe, a z nią od miesiąca dodatkowo na siłowe. Nawet wczoraj sobie na bieżni pomyślałam, że kupione 3 miesiące temu spodenki jakieś takie luźne w pasie mi się zrobiły. Więc pełna wiary i nadziei, mimo że wkur...i zrezygnowana po siłowni, wzięłam centymetr krawiecki i się zmierzyłam...

Ta wizja lepszych obwodów, a centymetr najnormalniej i bezczelnie pokazał więcej. Po prostu jestem nieco grubsza, a w niektórych miejscach nic, null, zero.

Żeby się dobić, dziś rano jak motylek delikatnie wlazłam na wagę...+2,3 kg

więc cholera ja się pytam, gdzie sens. Wczoraj czułam się jak foka wywalona na brzeg, taka co ciężko się jej podnieść, leżałam jak morświn na macie i myślałam tylko, żeby już w cholerę chcę stąd iść :/

i ta myśl, że za mało się widocznie staram, ale jak się mam starać skoro najprostsze rzeczy sprawiały mi wczoraj problem

dziś też jesteśmy umówione, a ja walczę ze sobą

iść nie iść, iść nie iść

boziu...dziewczyny! jaka ja jestem słaba

cieńki Bolek