Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Niedzielnie...i bunt...

Wstałam jak zwykle wcześnie o 9. Pośpię za to w dzień. Planów jakiś specjalnych na dziś nie mam. Może coś podziałam robókowo, bo znalazłam resztki farby białej podkładowej. Wczoraj już zrobiłam deseczkę i słoik, który mam zamiar sobie zostawić. Dziś może zrobię kolczyki i deseczkę jak  farby wystarczy. Ciężko się maluje, bo farba stara, gęsta i z grudkami. Udało mi się sprzedać dwa talerze i kasetkę. Jutro Krzysiek wyśle. Jedzie do miasta, bo ma kurs bhp. Wściekły jest, bo miał mieć wolne, a tu taki pasztet. Ciekawe ile będę miała dziś wróżenia. W zeszłą niedzielę o ile dobrze pamiętam miałam sporo.

Okropnie jestem głodna i okropnie tyję. Już nie wiem co mam robić, bo mam ochotę na węglowodany typu ziemniaki i kluski po których tyję. Dość mam walk z sobą. Za długo o już trwa.Chyba się pogodzę z tym, ze mam ważyć koło 100 kg i dam sobie spokój z odchudzaniem i dręczeniem się. Szczupłość już nie dla mnie. Jestem po klimakterium, a wszystkie kobiety w mojej rodzinie po klimakterium tyły. Stawały się okrągłe i cierpiały na nadciśnienie. Babcia dodatkowo na cukrzycę. Widać to mi pisane. Tylko mama bardzo nie przytyła i leków nie potrzebuje. No ale ona pali papierosy i to dużo. Ja jak paliłam ważyłam 30 kg mniej. Chcę wreszcie zjeść kromkę chleba czy bułkę. Chcę zjeść parę pierogów czy trochę makaronu i nie bać się, że przytyję. Mam dość tej obsesji...Nie mam zamiaru całe życie liczyć kalorii i odmawiać sobie przyjemności jedzenia. Mam rozwalony metabolizm to trudno. Tyje przy około 1600 kalorii to trudno. Nie mam zamiaru zmienić sposobu odżywiania na potrawy dla mnie niesmaczne. Nie mam zamiaru ćwiczyć, bo nie lubię i nie polubię. Nienawidzę i tak pozostanie...Kropka...