Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Piątek

Niby dzisiaj trochę pracy będzie ale nadal nastroje jak na emeryturze. Nastawiona jestem na luz i przyjemności. Dalej oglądam filmy, czytam i dużo śpię. Niby nie mam czym być zmęczona co najwyzej monotonią. Niby lubię rutynę, ale czasem mnie nosi. Teraz jest właśnie taki czas. Mam ochote na czyste przyjemnosci, a nie na pracę i kontakt z ludźmi. Nie chcę mi się z nikim gadać. Siedzę prawie po całych dniach, zamknięta w swoim swiecie i z słuchawkami na uszach. Tylko ja i film. Kończę 2 sezon Outlandera.

Dziś powinnam zadzwonić do znajomego, bo leje sie nad druga komórką. Krzysiek znowu nic nie powiedział tylko musiłam spytać. Moze uda sie w tym roku jeszcze ta lepszą papę połozyć. Boje sie, ze jeśli poczekam do przyszłego roku, to trzeba będzie znowu wymieniać deski. Czasem mam dość tych prac koło domu. Tego myślenia o wszystkim. W blokach jest jednak wygodniej. No ale bloki, ten tłum ludzi nie dla mnie. Oszalałbym slysząc sąsiadów zza ściany, psy, dzieci... Nie widząc trawy, nie słysząc patków...

Od jakiegoś czasu znowu piszę dziennik wdzięczności. Wychodzi na to, że jestem wdzięczna Krzyskowi za przyjemne zycie, które przy nim mam. Nie wymaga ode mnie wiele. Mogę sobie żyć jak emerytka. Mam względny spokój i względna wygodę. Mogę sobie żyć w swoim świecie, a on wyręcza mnie w załatwianiu prawie wszystkich spraw na zewnatrz... Ostatnio się nie awanturuje, a ja chłonę spokój...

Z kursu angielskiego zrezygnuję. To bez sensu. Czytałam trochę na temat wymowy i to faktycznie dość częśto spotykany problem. Ogólnych, sztywnych zasad praktycznie nie ma i każde słowo powinno się w zasadzie uczyć i pisać i wymawiać. Mam dość... Nigdy nie miałam zdolności językowych i trudności z mówieniem zabrały mi całą przyjemność z nauki... Będę sobie dalej pisać i czytać ale na studia to za mało... Raczej za mało. Rady sobie nie dam...