Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Czwartek

Nie wiadomo, co tam było, coś musiało być, skoro kobieta nie chce nic wiedzieć o matce. Może ją biła? Przypalała papierosami? Nie wiadomo. Takiej też bym nie chciała znać.

Nie musieli. Chcieli, zrobili. Ona nie chce, nie robi. Jeśli to prawdziwy narcyz, to życie z takim człowiekiem to koszmar. Nad koszmary.

Ideałów nie ma. Też jestem wdzięczna, bo dali nam dużo miłości, fajne dzieciństwo na miarę możliwości. Traumę też dostałam i to nie byle pierdołę, ale staram się tego nie roztrząsać. Więc tak, moi rodzice zasługują na mój szacunek. I na wdzięczność. Ale nie wszyscy rodzice zasługują na cokolwiek. Tak samo jak nie wszystkie starsze osoby zasługują na szacunek tylko dlatego, że są starsze. Swoją drogą, jeśli ta kobieta rzeczywiście nienawidzi, to bardzo jej współczuję, niezwykle wyczerpujące to uczucie jest, taka czarna dziura energetyczna.

A co to znaczy ułożone życie?

A jak ktoś nie żyje z kimś, to znaczy, że ma życie "nie ułożone"? Nie wszyscy chcą być z kimś. Albo z kimkolwiek, byle nie samemu.

stały partner nie gwarantuje szczęśliwego życia, czasami lepszy jest brak partnera niż męczenie dla zasady z innym człowiekiem

To jest w ogóle zdanie nie mające żadnego konkretnego sensu - ułożyć sobie życie.

Pisałaś dwie różne definicje. Czyli nic konkretnego, bo każdy sobie to rozumie, jak chce. A najgorsze właśnie to przeterminowane - oooj, sama, nie ułożyła sobie życia. Jakby człowiek sam w sobie nie miał wartości, tylko powinien się parować, żeby można jego życie uznać za udane. Kiedyś jeszcze dochodziło do tego - oooo, bezdzietna. Ta to dopiero była bezwartościowa. Na szczęście mentalność ludzi się pomału zmienia.

To bardzo rozumiem. Też tak lubię.

Wg polskiego prawa nie ma obowiązku opieki nad rodzicem, jest tylko obowiązek alimentacyjny, ale to już inna sprawa.

A moralne rodzica wobec dziecka? Podwójne standardy przebijają z tych wypowiedzi. Mogłabym się zastanawiać, dlaczego masz więcej empatii wobec Sebastiana niż miałaś wobec matki i syna - bo tak to z mojej perspektywy wygląda. Zastanów się, Agato, dlaczego postawa tej kobiety Cię aż tak bardzo uwiera.

No nie zostawiłaś, bo co by sąsiedzi powiedzieli... W Twoich opisach nie było ani krzty uczucia do Matki tylko wielki ciężar, że musisz do niej zaglądać.

Nie twierdzę, że tak nie było jak mówisz, ale tak to wyglądało z boku. W ten sam sposób może Ty odbierasz tę kobietę jak i my widziałyśmy Ciebie. Może jednak warto posłuchać i przemyśleć siebie.

Też odbierałam, że araksol swojej matki nienawidziła i tylko się rozglądała po sąsiadach, co powiedzą (w sensie: nie twierdzę, że tak było, tylko tak brzmiały dla mnie Twoje teksty, araksol). A jeśli chodzi o grupę, tamta kobieta tak ma i to niczyj interes. Idea rozwoju jest taka, że rozwijamy sami siebie tak, aby nam pasowało i nie zamartwiamy się, czy inni robią to samo.

Warsztaty (tak sobie wyobrażam) mają na celu zazwyczaj to, żeby pomóc w rozwiązywaniu swoich problemów. Własnych, a nie cudzych. Znam dziewczynę, która unika kontaktu ze swoją matką, uciekła przed nią za granicę i odmawia kontaktu. Ma swoje powody. Nigdy bym jej nie doradzała, żeby dała jej szansę, bo nie wiem co między nimi się stało. To, że mi jest z moją mamą dobrze, nie oznacza, że inni tak mają.

Jeśli poradnik doradzał odwrotnie, niż sama robiłaś, choć wcale tego nie chciałaś, to tak może być (gdy dociera do nas bezsens własnego postępowania, trudno się z tym pogodzić, szczególnie jeśli postępowanie miało nam coś zapewnić, np. szacunek w oczach innych ludzi, i nic z tego nie wyszło, tylko zmarnowaliśmy czas). Rozwiązywanie spraw rodzinnych to w ogóle trudny sytuacja i coraz mniej mam ochotę w tym temacie doradzać. Ludzie albo dorastają do głębszych refleksji, albo nie.

Próbować zawsze warto. Kwestia jest taka, że w rodzinach DDD/DDA człowiek od najwcześniejszych lat wyrastał krzywo, w patologicznej atmosferze. I tego nie da się przeskoczyć przeczytaniem jednej książki, dwutygodniowym kursem albo jakąś krótkotrwałą ofertą. Żeby zmienić zachowania, które stały się naszą naturą, potrzeba motywacji i uporu. Większość już tak chodzi krzywa, bo prostowanie jest zbyt bolesne, albo niewykonalne. Życzę Ci samozaparcia.

Jak jest łatwo to nie warto, bo niczego się nie nauczysz. Dopiero jak jest trudno to warto podjąć wyzwanie.