Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
...sobota...

...nie wiem od czego mam zaczac,nie wszystko da sie napisac...dobrze wiem ,ze to Wy macie racje,i nie tak mialo byc to wszystko...i nie teraz...Wiele razy chcialam napisac co mi lezy na sercu i boli,jednak nie pisze...Krystyna zadala pytanie czy mnie na to stac,odpowiedzi sa dwie i tak i nie...Przez prawie 8 lat,walczylam o zycie syna...kazda choroba pozostawia cos po sobie...w tej walce mialam wsparcie w swoich rodzicach,ich milosc dawala mi sile,przeciez i tak zostalam sama z tym wszystkim.Kiedy moj tata umieral,obiecalam Mu,ze kiedy syn znajdzie ta jedyna wlasciwa dziewczyne ...otrzyma wsparcie z mojej strony,na tyle ile bede mogla mu pomoc,ma przeciez tylko mnie,tak naprawde nic go nie laczy z moja rodzina ani z jego ojcem i jego rodzina,moja siostra nawet nie moze sie z nim porozumiec..,nie zna zadnego jezyka..dziadek znal j.dunski a babcia jakos tam z moja pomoca liznela jezyka (syn nie zna jezyka polskiego,byly maz nie zyczyl sobie tego...)Dziewczyna syna jest energiczna,przedsiebiorcza,twardo stoi na ziemi,wie czego chce...i chyba to jest dobre...skonczyc studia ,zostac na stale w Dani,jej rodzice sa tego samego zdania.Syn jest zakochany swiata za Nia nie widzi,jest pod jej wplywem ...uwaza ,ze wlasnie to dobry czas na pomoc ...To dziewczyna go znalazla,on nalezy do tych skromniejszych,mniej przebojowych ...Boje sie o niego i mam do tego prawo,tak jak jej rodzice chca dla niej najlepiej,tak Ja pragne tego samego dla mojego syna,to jest naturalne...ale Ja wiem najlepiej co to znacza malzenstwa mieszane,kiedy wlasnie jedno z nich pochodzi z kraju,jakby to powiedziec bez pespektyw i nie ma do czego wracac.Oboje sa mlodzi,bardzo mlodzi 20 i 22 lata...syn mowi ze juz wybral,to jest jego dziewczyna,kocha Ja ,co bedzie dalej,to bedzie jego decyzja,ich decyzja..Wychowany jest po dunsku,ale na polskiej matczynej milosci,wiec od 18 roku,sam decyduje o sobie,rodzice stoja z boku ,nie mowie ze ich nie ma ,ale ich rola jest calkiem inna...Moje zdanie jakie ono by nie bylo i tak nie jest wazne,i tak zrobi jak uwaza,ma to zreszta po ojcu..jest upragnionym dzieckiem i kochanym,dlatego daje sobie prawo obawy o niego czy robi sluszne ale moge go tylko wspierac w jego decyzjach ,liczac na to ze wobor jest wlasciwy .Zycie pisze sobie sam scenariusz i na nie daje zadnej gwarancji.Kiedy to wszystko napisalam poczulam sie spokojniejsza...