Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Depresja... drugie imię..

Właściwie czym jest depresja?! 

Depresja jest zaburzeniem nastroju. Występujące w niej uczucia mają charakter nieprzyjemny, powodujący wycofanie z życia, utratę umiejętności przeżywania przyjemności, zainteresowania i innych pozytywnych stanów. Uczucia, które się w niej pojawiają mają charakter stały, niezmienny, a jeśli coś je zakłóca, to tylko na chwilę. W tle ciągle obecny jest smutek, bezsens, bezradność, poczucie winy, złość czy jakiś rodzaj odrętwienia i pustki.

Właśnie to zaburzenie...i zaczyna do mnie docierać,że padłam ofiarą depresji...To nie jest tak,że Ona przyszła nagle. Bo czaiła się długo...Tak na prawdę stany depresyjne zaczęłam miewać po rozwodzie...Później problemy z byłym mężem i tak się nawarstwiało. Strach przed tym czy uda mi się utrzymać dziecko. Czy uda mi się zapewnić Jej spokojny dom, szczęśliwe dzieciństwo...bezpieczny dom...Towarzyszyła mi pustka...mimo,że miałam obok siebie bliskich to czułam się samotna w swoich problemach...Tak na prawdę bałam i wstydziłam się o nich mówić. Jakieś pół roku po rozwodzie poznałam Pana S...i tak właściwie to On zna najwięcej moich rozterek, problemów, kłopotów...

Tak jak większość osób z depresją i ja miałam i miewam myśli samobójcze...Wiem to egoizm, głupota...Cały czas zbieram się na wizytę u psychologa...poniekąd te wizyty z córką coś mi dają...ale chyba nie na tyle, aby z tego całkowicie wyjść.  Zapytacie czy mam wsparcie u Pana M? Tak mam chociaż wiele przed Nim ukrywam...tzn wczoraj powiedziałam Mu że miałam myśli samobójcze... widział,że coś się ze mną dzieje i dopytywał...aż Mu powiedziałam to zrobił wielkie oczy...Powiedział mi,że martwi się o mnie i że by chciał mi pomóc...ale ja Mu na to nie pozwalam...Trochę i tak jest...że nie dopuszczam do siebie tej pomocy...że chciałabym sama z tym walczyć...jednocześnie wiem,że walka w pojedynkę nie ma sensu. Moje stany emocjonalne są tak skrajne,że czasami aż nie wytrzymuje sama ze sobą...Długo nosiłam się z myślą, aby o tym napisać...Takie publiczne wyrzucenie z siebie tego co Nas boli to też forma jakiejś terapii. Wiadomo każdy z Nas ma problemy, kłopoty...i nie zawsze u każdego jest z górki...Nie chcę tutaj robić z siebie ofiary, biedactwa....bo mimo tego wszystkiego, jakoś stąpam po ziemi...staram się...Być może uda mi się wyjść z tego samemu...z pomocą bliskich mi osób...