Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Mam kryzys.....

Skarbie, choruję od 12 lat, przez 2 lata byłam na suicide watch. Uważam się mniej więcej za zaleczoną osobę (tzn. dalej choruję, ale nauczyłam się to w większości kontrolować. Bo z tego się nigdy nie wychodzi w całości - no chyba że się żre do końca życia psychotropy, jak niektórzy zresztą robią). Psychotropy, podobnie zresztą jak tabletki antykoncepcyjne, to nie są cukierki. Mają efekty uboczne (mój przyjaciel np. nie może osiągnąć orgazmu, chociaż już jest po terapii - problemy łóżkowe i żołądkowe, a także uzależnienie to chyba główne i często spotykane efekty uboczne). Ja nigdy nie zdecydowałam się na takie leki i w gruncie rzeczy nie żałuję, w naprawdę ciężkich bólach i już po rozwaleniu sobie życia (wyleciałam z dobrych studiów na piątym roku itp.) jakoś udało mi się pozbierać samodzielnie. Ale nie każdy może to zrobić sam i wtedy leki faktycznie mogą mieć więcej plusów niż minusów. Od razu mówię, że w poważniejszych stanach psychoterapia to jakieś żarty. Tylko psychiatra. Ponieważ mam również tężyczkę na tle nerwicowym, byłam u neurologa, a ona mi kazała obowiązkowo uzupełnić o opinię psychiatryczną. I tak oto, już po wyjściu z największych kryzysów, po raz pierwszy zawitałam do psychiatry, zresztą do pani profesor z tutejszej Akademii Medycznej. Robiłam jakieś testy, wyszła mi faktycznie nerwica i depresja (ta ostatnia diagnoza nawet mnie zdziwiła bo nie czuję się nawet w 5% tak źle jak kiedyś). Pani profesor powiedziała, że może mi zapisać leki, ona nie poleca, ale ludzie z reguły chcą leków i efektów, i wtedy ona zapisuje. No i popatrzyła na moje badania krwi i wtedy się okazało coś, na co nigdy nikt mi wcześniej nie zwrócił uwagi ani nawet nie pytał - mam niską możliwość przyswajania witaminy D i niski poziom kwasu foliowego, i muszę stale to suplementować, razem z magnezem. Bowiem niskie poziomy tych elementów są przyczyną stanów depresyjnych a także... uwaga - niemożności chudnięcia. Tak więc bardzo Cię proszę, zanim pójdziesz do psychiatry (do czego serdecznie zachęcam, miałam też do czynienia z psychiatrami sądowymi na uczelni i widzę że psychiatrzy a psychologowie to niebo a ziemia) zrób sobie komplet badań krwi, tarczycy, witamin itp. żeby mieć co pokazać.

Powinnaś iść do dobrego psychologa lub psychiatry. Serio. Taki stan, trwający od dłuższego czasu jest bardzo niebezpieczny. Wspieram Cię i radzę zgłosić się na leczenie.

ja tez tak mam ale poszlam po porade dostalam leki i terapeute,pomaga mi to,nie jest jeszcze tak dobrze,ale radze sobie lepiej,tylko zero wsparcia u faceta,to dolujace,tez ciagle jestem potepiana i wszystko co nie tak to moja wina.

Jeśli nie potrafisz sama się ogarnąć pozwól sobie pomóc, dziewczyny Ci tu już doradziły, zrób coś dla córki...

Oj oj zanim zrobisz coś niemądrego pomyśl o swoim dziecku- komu ona zostanie? Jak się b edzie czuła? Powinnas moim zdaniem porozmawiać z psychologiem o tych myslach razem ustalicie własciwą drogę. Spokoju zycze i lepszego samopoczucia. Pozdrawiam

Kochaan Ty nawet tak nie pisz !! co by twoja corka zrobila bez Ciebie ! Myslalas o spotkaniu z psychologiem kolezanka chodzila i bardzo jej pomogl ! Takze pmysl o tym ! My tutaj wszystkie z Toba jestemy jakk cos pisz do mne na priv ! Buzaki :*

Mysle, ze ostatnio za duzo sie dzieje w Twoim zyciu i poprustu jest tego za duzo.Nie warto odbierac sobie zycia bo masz dla kogo zyc!Masz wspaniala corke i super faceta. Sprubuj moze z jakims psychlogiem pogadac.Jak masz ochote nawet ja moge Cie wysluchac i moze cos doradzic z glebi serca........Sciskam Ciebie mocno!Glowa do gory!

do psychiatry możesz pójść ale leków nie polecam bo to nie są cukierki na dobry humor, najważniejsza jest intensywna psychoterapia, zmiana otoczenia, odseparowanie się od toksycznych osób i bardzo odżywcze jedzenie - czy wiesz ze niedobór witamin z grupy B i wit D są typowe w depresji? Badałaś sobie poziom tych wit w organizmie? Bez zdrowych tłuszczów również mozg nie funkcjonuje prawidłowo.... Leki nie usuwają problemu a czy zmieniają myślenie...? nie wiem...moze u niektórych osób na krotki okres to pomaga ale według mnie to ostateczność bo znam osobę która od kilku lat jest na lekach antydepresyjnych i jest to w zasadzie wrak człowieka który bez leków już w ogolę nie funkcjonuje...a leki przyjmowane długo i tak wykańczają ;/

Jesli to rzeczywiscie depresja to pora sie wybrac do lekarza, nawet niekoniecznie do psychiatry, bo na to sa leki i to niekoniecznie oglupiajace psychotropy... Moja mama aktualnie jest wlasnie na lekach psychotropowych, bardzo delikatnych i w koncu da sie z nia porozmawiac bez awantur, placzu i nerwow, bo wczesniej trzeba bylo kolo niej chodzic na paluszkach... Ja sama jestem po przebytej depresji, tak samo jak moj luby. U mnie obylo sie bez lekow, luby byl na lekach ponad 2 lata zanim sie na serio wygrzebal z depresji. Tylko pytanie czy masz depresje czy na przyklad hormony CI szaleja? Tak czy inaczej serio polecam sie przejsc do lekarza zanim siebie i wszystkich dookola poranisz..

Powinnas z kims porozmawiac. Jezeli nie z rodziny,to moze z przyjaciolka. Albo faktycznie moze psycholog by Cie wysluchal. Bo po prostu muszą być przyczyny takiego samopoczucia. Trzeba dziac!

Asiu przy takich emocjach o jakich piszesz powinnaś zgłosić się do psychiatry w trybie pilnym. Niepotrzebne jest skierowanie. Idź. Proszę. Szukaj pomocy. Psycholog to zdecydowanie za mało. Uważaj na siebie.

Ja Ci poradze to samo co dziewczyny nizej ,zebys poszla do psychiatry po pomoc ,bo sama nie dasz sobie rady,sciskam

Masz poważny problem może idź jednak do psychiatry może wypisze Ci coś na wyrównanie nastrojów. Zrób to dla swojego zdrowia ściskam mocno x

Relaks najważniejszy jest by nabrać sił na kolejne dni. Moja siostra ma dwójkę dzieci w wieku 2 i 6 lat a koleżanki jej również w podobnym wieku maja dzieci. co jakis czas spotykają się na babskie wieczory i w tedy mężowie ich zajmują sie dziećmi. Póżniej jest rewanz bo męzowie wychodne mają i tak na przemian jest by każdy miał odpoczynek od dnia codziennego. Na początek wystarczył by 30 minut w kązdym dniu tylko dla siebie jeśli jest taka możliwość.

Tak na prawdę potrzebujesz pomocy.Może wyjazd gdzieś pomogł by nabrać dystansu do wszystkiego .Rozmowa także wiele daje jeśli jesteś gotowa podzielić się emocjami z rodziną.Wierz mi samobójstwo nie jest najlepszą drogą ucieczki od problemów, a próba samobójcza tylko pogłębi twoją depresje.Moze terapia u psychologa pomoże ci spojrzeć na problemy z innej strony.powodzenia .glowa do gory,po burzy zawsze przychodzi słońce;)

TY KOBIETO! WEŹ SIĘ OGARNIJ!!! chcesz zostawić rodzinę, ty nie wiesz co potem ona będzie przeżywać jak ty to zrobisz, weź pomyśl o nich. Zrób sobie najlepiej plan i działaj realizuj swoje plany stopniowo. a jak naprawdę sobie nie radzisz to pogadaj z kimś bliskim lub idź do specjalisty, trzymam kciuki, powodzenia :)