Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Zaginął pies:(

To trudno opisać, ale spróbuję:) Nie to że w trenerach nie lubię, tylko w treningach. Jak są dobrze poprowadzone to to jest to całość, taka spójna i z dopasowaną do tego muzą. Jest ciężko, ledwo żyje potem, ale sprawia mi to satysfakcję i czuje się świetnie. A w tym drugim przypadku stoi ktoś z mikrofonem i pokazuje kolejne ćwiczenia niemrawo (ciężkie ćwiczenia) bez ładu i składu, muzyka byle jaka, z rytmem niedobranym do tego co robimy, godzina trwa trzy godziny, a ja nie mogę się doczekać kiedy się to skończy..

Ja raczej rozbawiona zniesmaczenie, z dużą domieszką grozy (chyba dlatego tak zapamiętałam). Jakieś trzy lata temu opiekowałam się kotem mojej Mamy, on był wykastrowany, troszkę za gruby i chyba maga zestresowany, że w innym domu i z kim innym mieszka, pomimo, że mnie znał, a ja ze skóry wychodziłam, żeby mu było jak najlepiej. No ale on miał problemy z nerkami i pęcherzem = często u veta bywaliśmy:(. No i raz, mój kocur już na stole, gotowy do macania i wpada para: on _ mały patyk, ona jak powyżej, w stanie bliskim histerii: usiadła na yorka!! Miała go w jakimś zawiniątku, a wychodząc słyszałam, że vet o złamanym kręgosłupie mówił, no i o uspieniu...

No, strasznie współczułam:(