Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Nareszcie! 10 kilogramów mniej.

Tydzień temu minęły dokładnie trzy miesiące odkąd zdecydowałam się na poważne zmiany w życiu Zdecydowanie poprawiłam swoje relację z wagą łazienkową ( nienawiść małymi kroczkami przekształca się w sympatię ), wyregulowałam po części działanie organizmu w postaci regularnych posiłków i odpowiedniego nawadniania organizmu, mimo iż wciąż muszę się zmuszać do przyswojenia zalecanej dawki płynów. Właściwie z czystym sumieniem mogę być z siebie dumna, w końcu 10 kilogramów mniej daje powód do szczerego szczerzenia się

Jednak mimo wielkiej radości od początku września zaczęły się schody ... Dotąd największą motywacją były dla mnie zmniejszające się liczby, nawet zaczęłyśmy się darzyć w jakimś stopniu sympatią jednak od miesiąca cierpię na zastój wagi, który czasem przełamie się minimalnym spadkiem kilogramów. Może miał na to wpływ mojego wieku metabolicznego, który liczy 34 lata ( piętnaście lat nadwyżki, to zdecydowanie za wiele jak na mnie ... ), może naturalna reakcja organizmu na duży ubytek wagi ? A w planach do końca roku jeszcze 15 kilogramów mniej

"...bo człowiek może wytrzymać tydzień bez picia, dwa tygodnie bez jedzenia, całe lata bez dachu nad głową, ale nie może znieść samotności." - Paulo Coelho