Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Sabotaż i trochę przemyśleń

Wiecie, co jest dobre w porażkach? Są bezpieczne. Gdyby mogły być ludźmi, wyglądałyby jak pulchna kobieta w pewnym wieku, która poklepywałaby nas po głowie nawet - lub raczej zwłaszcza - wtedy, gdy coś by nam nie wychodziło. Bądź w momencie, w którym rezygnowalibyśmy z próby. I to poczucie bezpieczeństwa czasem jest tak kuszące, że aż zgubne. Sami tworzymy sobie okoliczności, które później mogłyby nas usprawiedliwiać. Widziałam to już - czy chodzi o dietę, czy o sprawy pozadietowe. Przed nami piętrzą się przeszkody, wizja przegranej zdaje się aż nazbyt realna. I czasem odpuszczamy... Choć nie do końca świadomie. Niby podejmujemy się zadania, niby próbujemy, ale zostawiamy sobie furtkę - np. będąc na diecie pomijamy najważniejsze jej reguły; ucząc się do egzaminu robimy więcej przerw niż to konieczne; starając się o awans tak naprawdę... Nie staramy się. 

Wiecie, jest to coś, co zauważyłam już wcześniej - trochę u innych, ale często u siebie, w różnych dziedzinach. Ta niechęć do ryzyka, do DZIAŁANIA. Przyszło z czasem i długo nie mogłam zrozumieć, dlaczego? Zresztą nadal nie jestem całkiem pewna. Potem w internecie natknęłam się przypadkiem na serię filmików (wiecie, z rodzaju tych "coachingowych" 🙄) o osiąganiu celu. Bij zabij, nie pamiętam już nazwy serii ani autora, ale zapadło mi w pamięć, że na jednym z nich porusza się tę kwestię, o której mówiłam. O tym, jak człowiek  samemu sobie podkłada  świnie. I ręką na sercu, każde słowo jakby było o mnie. 

I tak sobie teraz, już w kontekście ww. tematu i diety, myślę - jakieś trzy... Cztery? Lata temu też korzystałam z Vitalii, o czym chyba wcześniej w pamiętniku wspominałam. Tylko że podejście miałam wtedy inne. Posiłki, choćby i najbardziej wymyślne jak na mój gust szykowałam bez szemrania i jęczenia, że mi się nie chce. A miałam wtedy pracę na cały etat i hobby, które zajmowało sporo czasu poza nią. Generalnie wtedy choć jako mi się starać, tak ogólnie. I pichciłam sobie co tylko było wymagane, nie sprawdzałam gorączkowo każdej kalorii w Fitatu, nie szukałam wymówek, nie pomijałam posiłków na rzecz własnej tyleż radosnej, co wątpliwej jakościowo twórczości. Nawet więcej się ruszałam. Jakaś zumba z YouTube, spacery po parku, rower. I wiecie co? To działało. Jak mówiłam, zrzuciłam mniej więcej 15 kg. 

To czemu potem, gdy jakiś czas później znowu próbowałam wejść na redukcję, byłam wyprana z chęci działania i niemal obsesyjnie kontrolowałam każdą kalorię, a przy tym nie mogłam się zmusić do ruchu i wykrzesać z siebie tej iskry? Pytanie na razie pozostaje bez jasnej odpowiedzi. Ale chęć, ten zryw do czegokolwiek zniknął - czy chodzi o dietowanie, pracę, naukę czy nawet pisanie (moja najwieksza pasją niegdyś).

Wzięło mnie dziś na refleksje i chciałam się nimi z wami podzielić. Może ktoś zauważył u siebie podobny mechanizm...