Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Nie ma takiego chudnięcia

Tak, poczucia winy nie ma, jest konsternacja. Do tej pory nie wierzyłam gdy ktoś twierdził, że trzyma deficyt i ćwiczy a waga stoi. Nawet jeśli nie kłamał to coś musiał robić źle, może przeszacowywał wysiłek albo niedoszacowywał spożytych kalorii. Wierzyłam i chciałam wierzyć, że odchudzanie to prosta matematyka. Oto proszę, życie uciera mi nosa, po 2 tygodniach zastoju przyszedł 3 tydzień ze wzrostem wagi. Wszystko pomimo deficytu i dodatkowej aktywności.

Czuję się oszołomiona. Może faktycznie coś źle liczę. Zwiększenie ilości białka w tym tygodniu nie sprawiłoby przecież tak błyskawicznego przyrostu mięśni. A może ważąc się przed 2 tygodniami byłam odwodniona i tamten wynik był zafałszowany? Chyba muszę zacząć się mierzyć znowu, ale jak z tym też będzie lipa to najpewniej wpadnę w czarną rozpacz.

Kurczę 1350kcal/dzień to przecież malutko, do tego jakieś 1800kcal ze spacerów się uzbierało.

W kolejnym tygodniu pewnie też nie mam co liczyć na spadek, bo to już będzie zbieranie wody przed okresem. AAAAAAAA! Chce mi się krzyczeć. Mam teraz ochotę zakatować się jazdami na rowerku i chyba to właśnie zrobię. Nie cierpię bezsilności i chcę wierzyć w matematykę.