Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Urlopowe podsumowanie

Poniedziałek, 25 lipca 2016

Wróciłam do domu. Nareszcie !!! W sanatorium nie byłam po raz pierwszy, dlatego wiem, że mogło być inaczej. Bardzo na to liczyłam, zwłaszcza po "burzliwym" okresie życia. Chciałam odreagować, naładować akumulatory, złapać dystans. Chciałam...

Wstawałam bladym świtem, tak jak lubię i maszerowałam z kijkami po bezdrożach okolicy. W ciągu 2 tygodni przeszłam blisko 100 km. Wyjeżdżając do sanatorium zabrałam 2 komplety kijków, kilka końcówek i 2 pary sportowych butów. Wcześniej je odświeżyłam piorąc w pralce. Nie zauważyłam, że  w jednej parze butów podszewka pękła w okolicy pięt odsłaniając plastikowe usztywnienie. Pierwszego dnia podczas kijkowania zafundowałam sobie dwa potężne pęcherze i głębokie, krwawiące pęknięcia, które towarzyszyły mi do końca pobytu. W aptece zaopatrzyłam się w plastry, zaklejałam chore pięty i łaziłam. Tak bardzo tego potrzebowałam, że nawet ból nie mógł mi w tym przeszkodzić. W bardziej kryzysowych momentach wsiadałam na rower i pędziłam przed siebie. 

Totalna zmiana jedzenia i wszechobecny stres skutecznie zablokowały moje potrzeby fizjologiczne na całe 3 tygodnie. Pomagałam sobie farmaceutykami, ale na niewiele się to zdało. Wszystko wróciło do normy po powrocie do domu. Nie narzekam absolutnie na sanatoryjne jedzenie. Było bardzo smaczne i urozmaicone, jednakże nie takie jak w domu. Ziemniaki, białe pieczywo, biały ryż, makaron, kluski śląskie, kopytka, zawiesiste sosy od dawna są poza moim zasięgiem. Trudno się dziwić i wymagać w miejscu zbiorowego żywienia. Jak tylko mogłam korygowałam swój talerz. Kupowałam warzywa, owoce i pieczywo razowe i dało się wytrzymać.

Fajne towarzystwo umilało czas. Miałam szczęście, że mieszkałam w pokoju z Niną. Dogadywałyśmy się na każdej płaszczyźnie, choć tak bardzo się od siebie różnimy. Ona umysł ścisły, nauczycielka fizyki i chemii, zorganizowana, obowiązkowa, dobra dusza. Ja zupełnie inna, zdeklarowana humanistka, trochę szalona, nie potrafiąca usiedzieć w miejscu. Razem było nam dobrze. Wspomnę jeszcze o Halince, którą bardzo polubiłam. Pracuje w domu opieki, jej praca to ciężki kawałek chleba, a ona mimo wszystko potrafi się uśmiechać. Egzotyczna Małgosia dostarczała wyjątkowych emocji, a jej towarzyszka z pokoju Mariola to koleżanka nr 1 do spotkań w klubie pod trzema brzozami. Tak nazywałyśmy ławeczkę dla palaczy na tyłach sanatoryjnego budynku. Najgorzej było podczas deszczu, stałyśmy pod parasolkami jak zmoczone kury. Trudno, za nałogi trzeba płacić, chociaż czasami czułyśmy się mocno dyskryminowane. Zwykły parasol ogrodowy załatwiłby problem, ale nie było dobrej woli "sanatoryjnych władz". 

Teraz wrzucam szósty bieg i oddaję się pracy. Muszę nadrobić zaległości i zająć głowę ważnymi sprawami. Może te błahe odrobinę zbledną i dadzą żyć. Bardzo na to liczę. 

P.S. Wrzucam jedyną fotkę, jaką przywiozłam z sanatorium. Od lewej ja (zmieniłam kolor włosów), potem Nina i Halinka. Jesteśmy na wieczorze góralskim, który tak naprawdę nic wspólnego z góralami nie miał. A miałyśmy tyle nadziei na dobrze spędzony wieczór. W dwóch pojemnikach przygotowane przeze mnie przekąski na imprezę - krojone jabłka i marchewka. Marchewka okazała się wyjątkowym zbawieniem i ukojeniem wściekłości, którą kierowałam do organizatorów. Zamiast ich, gryzłam marchewkę. Przygotowaną przez organizatorów kiełbaskę oddałyśmy głodnym kundlom (czyt. wylądowała w worku ze śmieciami). Początkowo chcieliśmy rozkręcić imprezę, bo to jedna z bardzo nielicznych atrakcji miejsca, w którym byłyśmy. Kiedy organizator (czyt. stary ramol) zmuszał nas do śpiewania piosenek typu "Gdy strumyk płynie z wolna..." itp. próbowaliśmy wygłupiać się i żartować, ale to nie podobało się organizatorowi i uciszał nas jak niegrzeczne dzieci w przedszkolu. Potem przyszedł czas na "Chusteczkę haftowaną". Trzy panie zostały poproszone do kółeczka. Dostały wyraźną instrukcję, że mogą zapraszać do całowania tylko panów i odwrotnie. Zapytałam więc, czy tak samo powinny postępować osoby o odmiennej orientacji seksualnej? Towarzystwo ryknęło śmiechem, a ja zostałam skarcona głośnym CICHO!!! Miało być wesoło, a było jak zwykle. Dlaczego na świecie są jeszcze takie miejsca i tacy ludzie? 

Ściskam Was wszystkie moje kochane Dziewczynki i życzę pięknego dnia :)