Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Jestem dumna z siebie.

Pokonałam lenia niedzielnego, pokonałam chorobę i słabonia wewnętrznego. O 10 byliśmy  u wrót lasów witomińskich. Przewaga buków czyni z tych terenów rozkosz maszerowania. Gdy byliśmy posiadaczami działki letniskowej , odwiedzaliśmy te tereny bardzo rzadko. Dziś kijki w dłonie i marsz!  Po drodze spotykaliśmy wiele osób, z psami, na rowerach, pieszo, biegaczy. To wymarzona trasa na każdy w wymienionych rodzaj aktywności. Z kijkami byliśmy tylko my. Oczy nie mogły się napatrzeć  na te cuda natury. Droga biegnie wzgórzami, byliśmy zatem blisko słońca, przebijającego się przez nikłe już listowie. Spotkaliśmy pana dzięcioła, oglądaliśmy połacie dziwnych, bo białych grzybów jak talerze. A w koło miedź, brąz, złoto, całe bogactwo jesieni.Nie ma samochodowych dźwięków , wyziewów spalinowych, tylko szelest liści pod stopami. Maszerowaliśmy dobrym tempem, pokonaliśmy ponad 6 km w 1:15 godziny, wykonaliśmy ponad 9.000 kroków. Pięty mnie bolą, przyznaję, ale mam satysfakcję  z wykonanej aktywności.  Po powrocie kawa smakowała wyśmienicie. Na obiad dziś rosół i bitki w sosie pieczarkowym. Bitki z indyka. Na jutro umówieni jesteśmy z bratem u rodziców. To imieniny Mamy, ciekawe jak upłyną?