Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Jeszcze tylko dziś,

a potem sklepik ze słodyczami zamykamy, proszę pań. Aby nie kusiły, aby nie  było ich  na widoku. A dziś mąż kupił ciacho, czekoladowe, jedno,  zjemy na pół, no jak mam odmówić? Poranek wstał cudny, słoneczny, już wybierałam się na dłuższą wędrówkę. Załamanie pogody przyszło po godzinie. Wiatr porywisty, zacina deszcz, chłodniej się zrobiło. Wyszliśmy na chwilkę pełni optymizmu, ale nie dało się, porywy zwalały  z nóg. Tylko po rybę do Lidla , z powrotem do domu. Kupiłam polędwicę z dorsza i faktycznie ponownie mnie nie rozczarowała. Mąż pojechał do mamy z kwiatkiem, bombonierka, mandarynkami, ciastem i życzeniami. Wrócił po 40 minutach , widać, że rozgoryczony, bo nawet usiąść nie zaproponowali, o kawie nie wspomnę.  Ojciec zadzwonił za kilka godzin z życzeniami, na koniec zażyczył sobie mojej obecności przy "przeglądzie bielizny osobistej mamy". Powiedziałam, że pojawię sie, jak usłyszę przeprosiny za ordynarne  wyzwiska, za kłamstwa, za podłe traktowanie.Ponieważ nie doszliśmy do porozumienia w tym temacie , rozmowa skończyła się niczym. Teraz napawam się cisza poobiednią, wspominam smak sałatki z melonem i miechunką, patrze przez okno na kołyszące się drzewa i wracam do  wczorajszej rozmowy z p. Ewą Wojdyłło- Osiatyńską. Mogłabym słuchać Jej godzinami , spokój na mnie spływa wówczas, jestem przekonywana Jej słowami, że postępuję właściwie, nie godząc się na poniżanie i obrażanie.  I nikt mnie nie przekona, że  starsi ludzie  mają prawo z racji wieku zachowywać sie tak podle.