Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Trzeba żyć i tyle.

Wiem, starość jest bezradna, bezsilna, wymaga pomocy. Wiem, trudno pogodzić się z brakiem możliwości dotychczasowego życia osoby niezależnej. Ale przecież zdajemy sobie sprawę, że kiedyś ten dzień nadejdzie, można się do niego przygotować. Nie mówię o przypadkach nagłych, niezależnych od nas, ale takich związanych z upływem czasu. Można więc pozamykać niezakończone sprawy, zrobić pełnomocnictwa na wypadek wszelaki, zaznajomić bliskich ze stanem spraw, itd. Błądzenie po omacku, gdy nie wiesz, gdzie , co, do kiedy, jest naprawdę trudne i zajmuje mnóstwo czasu. Jutro Ojciec ma operację, w domu będzie  prawdopodobnie w poniedziałek. Jutro  będzie dostarczone łóżko rehabilitacyjne. Dziś  noc była w miarę spokojna, bo poprzedniej Ojciec dzwonił 11 razy.  Opiekunka zajmująca się Matka jest ok., załatwia już papiery dot. refundacji na łóżko, pampersy, recepty na leki.  Potrzebna będzie jeszcze opiekunka nocna, aby oboje rodzice byli bezpieczni. Załatwienie wszystkiego w tydzień wymagało naprawdę szybkich  i zdecydowanych reakcji. Dziś rano mąż poszedł do szpitala, zaniósł owoce , potem pojechalismy do Matki, przygotować pokój na wstawienie łóżka.  W mieszkaniu wreszcie  nie ma smrodu moczu, Mama wykapana, czysta, jadła śniadanie ubrana w różowy szlafrok! Wyglądała jak mała dziewczynka. Przyjechał brat z bratową, przy kawie omówiliśmy najważniejsze  sprawy, wzajemne obowiązki i zadania do wykonania. Potem wspólny obiad , chwila relaksu. Nasz niedzielny wyjazd nie jest zagrożony, wymieniliśmy się dniami opieki. Marzę już o długim spacerze, o wędrówkach  po Roztoczu, o aktywnym odpoczynku.  Brak ruchu w dotychczasowej formie  spowodował lekka zwyżkę wagi. Muszę się jej pozbyć. Może się uda na Zamojszczyźnie?