Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Mam za sobą.

Skoro świt wstałam, przyszykowałam ciało do  wyjścia , i jazda do szpitala. Tam najpierw badanie temperatury, potem czekanie na przyjęcie. Było 6 kobiet na jednodniowe zabiegi, z tego polowa miała takie samo imię. Wołano nas inicjałami, aby było wiadomo , o którą z trzech chodzi.  Sam zabieg przebiegł szybko , pod znieczuleniem ogólnym. Zasnęłam jak dziecko, potem godzinka leżenia i wypis do domu. Wróciłam po 14, głodna jak smok, bo nic nie jadłam, nic nie piłam . Pielęgniarki w naszej sali uwijały się jak mrówki, sympatyczne, przekazujące informacje czytelnie,  zainteresowane pacjentkami. Naprawdę podziwiam, trzeba mieć powołanie do takiej pracy.   Stresu żadnego nie czułam, teraz tylko czekać na wyniki histopato. Będą za 3 tygodnie.  Po powrocie do domu okazało się, że mój ukochany mąż umył wszystkie okna, bo wolał to, niż czekanie i głupie myśli.  Po obiedzie, który zjadłam z ogromnym apetytem  położyłam się z książką, ale  zmogło mnie i spałam półtorej godziny.  Tylko dzisiejszej pięknej pogody mi szkoda, ale podobno i jutro ma być słonecznie. Po powrocie zdjęłam ubranie z czasu pobytu w szpitalu, wyprałam wszystko, łącznie z torbą, w której miałam swoje rzeczy.  No i prysznic, aby całkowicie odkazić i ciało.  Jestem spokojna o zdrowie, zadowolona, że  wykonałam co trzeba .  Dziś za oknem świergot niesamowity, szczególnie jeden trel upodobał sobie bliskość ze mną. Ach jak mi brakuje kontaktu z naturą, takiego dogłębnego, z dotykiem wąchaniem, oglądaniem aż do zachwytu.  Coraz częściej myślę o przejściu na dwa posiłki dziennie. Szkoda mi tylko męża, bo wspólne  jadanie by odpadło. Zastanowię się, poczytam, jak to przy niedoczynności tarczycy. A' propos tej choroby, 4 kobiety z dzisiejszego zabiegu miały ją i nadciśnienie także.  Syndrom społeczności przemysłowej?