Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
cos o stanie duszy.

Poczułam się wezwana do tablicy:))) Wśród adehadowców rozróżniam uczniów z problemami i uczniów z " opinią " lub orzeczeniem". Niestety jest dużo trafnych opinii lub orzeczeń. Ale do kazdego ucznia podchodzę indywidualnie i staram się mu pomóc. Najczęściej w przypadku uczniów z prawdziwym problemem jest dobte współpraca z rodzicami i ich ogromne zaangażowanie. Rodzice uczniów z papierkiem, najczęściej powołują się na ten papierek i nic ich nie obchodzi, bo przecież jest opinia, orzeczenie... więc co oni mogą. Także przepraszam, jeśli Ciebie mój wpis uraził.

Chodziło mi, że Laurka1980 mogła poczuć się dotknięta moim wpisem.

Campanulla masz zupełną rację. Bardzo często problemem jest dom i rodzina, jako najmniejsza komórka społeczna. Rodzice nie potrafią ze sobą rozmawiać, nie potrafią rozmawiać z dziećmi. Brak życzliwości i serdeczności w kontaktach. Chociaż oczywiście nie dotyczy to wszystkich osób z opiniami lub orzeczeniami.

Sory, ale jak czytam takie bzdury „ Zamiast terapii lepszy jest spacer, zajęcia ruchowe i grupa znajomych z planszówkami. ” to nie jestem w stanie przejść wobec tego obojętnie. Ile osób, które potrzebują realnej pomocy poprzez terapie nie pójdą na nią, bo - wystarczy spacer…. Przeczytają takie „mądrości” i realna tragedia w życiu gotowa. Bardzo doceniam moja swiadomosc, na mnie tego typu bzdury nie działają, ale wiem, ze jest cała masa osób, na która niestety tak.

Niestety nie wszystkie diagnozy są dokładne. Pracuję w szkole integracyjnej i mam duzy kontakt z uczniami z orzeczeniami. Nie wszyscy powinni je mieć.

Nie tylko ADHD się diagnozuje na żądanie rodziców.

Masz zupełną rację. Nie rozumiem, dlaczego rodzice tak chcą krzywdzić dzieci.

Wszystko zależy od człowieka. Moje dzieciństwo nie było usłane różami, ale to co złe, wybaczam. Wspominam cudowne chwile, nie chcę rozgrzebywać ran. Trudno, miałam nieidealnych, dalekich emocjonalnie rodziców. Byli jednak najlepszymi w danym momencie, jacy mi się trafili. Los nie skazał mnie na trudną miłość jak inne kobiety w mojej rodzinie. Udało mi się trafić na człowieka, który zapelnił emocjonalną dziurę z dzieciństwa. Jestem uleczona, a nawet gdybym nie była, myślę, że trzeba stać się dorosłym i przepracować samemu przeszłość, a nie obarczać winą za nieudane życie swoją rodzinę. Oczywiście nie wspominam o patologii i krzywdach - tutaj psychoterapia czasami jest wskazana!

Komentarz został usunięty

Naturalna tylko, że to "przywracanie wspomnień" miało za zadanie przwrócić konkretne wspomnienia. Z założenia było, że każda osoba , która nie potrafi zbudować szczęśliwego związku była w dzieciństwie wykorzystywana seksualnie. Kwestią tylko i wyłącznie czasu było, kiedy sobie o tym przypomni, nie czy przypomni, tylko kiedy.