Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Przygotowania.

Do Bożego Narodzenia już niedaleko. Nie zostawiam spraw na ostatnią chwilę, a zatem zakupy. Nie lubię galerii, nie znoszę tłumów , wchodzenia, wychodzenia, nie daj Boże przymierzania. Na szczęście mam to już za sobą.. Reszta to drobiazgi, do kupienia niedaleko, bez potrzeby wizyt w tych przybytkach "wielu smaków i zapachów". Pogoda zrobiła się zimowa, przyjemnie wczoraj było nad morzem. Świeciło słońce, przed wiatrem zasłaniało zbocze Kamiennej Góry, usiedliśmy w ogródku przy plaży na kawie. I kto mi powie, że zimą nie można!  Spokój, cisza, piękne słońce, morze błękitne i przeźroczysta widoczność. Wieczory nadchodzą bardzo szybko, gratuluję sobie, że uwielbiam czytać, bo w ten sposób mam zajęcie, poza pracami domowymi oczywiście.  Dziś widziałam w księgarni życiorys Jeremiego Przybory, zażyczę sobie  pod choinkę. Na obiad krupnik i naleśniki z kapustą kiszoną i pieczarkami.  Część krupniku zaniosę jutro do Sióstr Miłosierdzia, tam przychodzą  bezdomni. Z reguły to mężczyźni, którzy utracili gdzieś sens życia lub zatracili się w innym jego sposobie.  Wczoraj widziałam takiego zmarzniętego, stał tam przy klasztorku, widać czekał na pomoc. Trwa akcja dot. paczek dla potrzebujących, szkoda, że tylko raz w roku.  Do akcji nie przystąpiłam, pomagam  co miesiąc siostrze Chmielewskiej. W przyszłym tygodniu mam zamiar lepić uszka po raz pierwszy, potem jeszcze raz. Przygotowałam się także na pieczenie ciasteczek maślanych , no i piernika. Decyzja gdzie będzie stała choinka jeszcze nie zapadła, ale w odnowionym pokoju  miejsca jest dosyć. Czekaja mnie jeszcze wizyty na cmentarzach, przygotowanie  stroików. Co roku robię sama, ze świeżych gałązek.  Z ogromnym żalem przyjęłam wiadomość o śmierci Pawła Huelle.  Jego literatura trafiała do mnie absolutnie. Jako młoda kobieta zachwycałam się Waiserem Dawidkiem , jako dojrzała ogromnie ceniłam Śpiewaj Ogrody, gdzie opowiadano o Gdańsku i Sopocie  w czasie II w.ś i tuż po niej. Obie pozycje miały magię , wciągały w swe opowieści , a wyobraźnia mocno pracowała. Kilka lat temu spotkaliśmy w Sopocie Pawła Huelle i Aleksandra Halla, obaj panowie podobni do siebie, rozmawiali  z zaangażowaniem i z radością. Taki niezapomniany widok.  Żal.