Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Należą Wam się wyjaśnienia...

Jak napisałam w tytule - należą Wam się wyjaśnienia dlaczego tak zaniedbałam Vitalię. Może niektórzy z Was pamiętają jak w zeszłym tygodniu pisałam o bardzo stresującej sprawie, przez którą nie miałam głowy do zajmowania się dietą... Ta sprawa to pozew sądowy. Tauron pozwał mojego chłopaka o spłatę długu. Problem w tym, że pozew pisał kompletny idiota, który nie potrafi rozróżnić osoby, do której należy licznik od osoby, która machnęła podpis na protokole kontroli technicznej (w rubryce "osoba obecna przy kontroli"), bo akurat rodziców nie było w domu a on się napatoczył. Tauron w swej nieskończonej głupocie stwierdził, że to wystarczający powód, żeby pozwać mojego chłopaka. I oczywiście na nas spadł ciężar udowadniania, że prawnik Tauronu jest upośledzony umysłowo i nie potrafi czytać ze zrozumieniem, którą to umiejętność oboje nabyliśmy w wieku 5 lat. Wysłaliśmy im nawet umowę na sprzedaż energii elektrycznej, na ktorej widnieje podpis jego mamy, ale wciąż nie docierało.

Dygresja: rodzice mojego chłopaka nigdy nie przejmowali się zbytnio rachunkami, mój chłopak już niejeden dług za nich spałacił, bo na przykład nieopatrznie zgodził się wziąć na siebie raty, które oni mieli płacić. Odkąd zamieszkaliśmy razem nie rozmawia ze swoimi rodzicami i nie mogę go za to winić. Nie mogę się temu nawet dziwić.

Sprawa trwała kilka miesięcy. Pracując w sekretariacie wysyłałam czasem pisma sądowe, więc wiem mniej więcej jak powinny wyglądać, ale prawnikiem nie jestem, więc te sprzeciwy, które tworzyłam były na granicy poprawności, nie miałam też pojęcia jakich użyć argumentów. Mój chopak pisma sądowego w życiu nie widział na oczy, więc nie miał jak pomóc. A jak się ledwie wiąże koniec z końcem to o prawniku można pomarzyć. Kwota do spłaty była taka, że żadne z nas nawet połowy tego nigdy w rękach nie miało. Jedno pismo, drugie pismo, rozprawa odwołana bo sędzia chory - a my czekamy. W końcu w zeszłą środę odbyła się rozprawa trwająca jakieś 5 minut i powiedziano nam, że w piątek zostanie ogłoszony wyrok. No i dwa dni temu kamienie nam spadły z serc, bo sędzia zgodził się, że w Tauronie pracują ciule skończone, które w dodatku poniosą koszty postępowania. A więc zwycięstwo, które właściwie od początku było oczywiste. Ale co się nadenerwowaliśmy to nasze.

W każdym razie nerwy mam po tej sprawie w strzępach i muszę się zająć przede wszystkim nimi. Zważyłam się dziś rano - waga pokazała 61,9 kg, więc jest bardzo dobrze. Przesunę pasek na taką wartość i wrócę do co czwartkowego ważenia. Wróciłam też do liczenia kalorii, bo mam nadzieję, że to jakoś zajmie mój umysł, ale na razie nie będę się zmuszać do treningów, jeśli nie będę czuła na nie ochoty. I myślę, że początkowo zostanę przy relaksacyjnej jodze. Myślę, że niedługo odzyskam równowagę, ale póki co zamierzam z pełną premedytacją cackać się sama ze sobą jak z porcelanową laleczką, bo mi się po tym wszystkim należy, kurcze blade. Co do kalorii jeszcze to przemyślałam kwestię mojego limitu. Dzięki opasce monitorującej wiem, że moje PPM wynosi 1424 kcal na chwilę obecną, dlatego celowanie w przedział 1400-1550 kcal dziennie nie wydaje mi się właściwe. Spróuję zwiększyć kaloryczność posiłków do 1500-1600 kcal i zobaczymy jak to będzie.

Tyle na dziś, wrócę jutro z pełnym menu z dnia dzisiejszego i nadrobię zaległości w waszych pamiętnikach. Trzymacie się ciepło, kochane!